ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ

Εσίμωσε μου η σκέψη σου, σαν τ' ανέμου το χάδι,
και μου μονοδροσέρεψε τ΄ αποψινό το βράδυ...

Χαλάλισε ένα βλέμμα σου του ήλιου θυγατέρα
να γίνει η δύση ανατολή και να γιαγύρει η μέρα

Ρωτάς με πόσο σ´ αγαπώ μα πώς να σ´ απαντήσω
που πρέπει πρώτα την καρδιά που ´κλεψες να ρωτήσω;

Μη με ρωτήσεις να σου πω αν σ´ αγαπώ και πόσο
ποιος είμ' εγώ του άπειρου τον ορισμό να δώσω

Σου ΄δωκα μέρος στο μυαλό όχι να σου θυμούμαι
μα να με καίνε τα 'καμες όντε τα 'ναστορούμαι

Ποτέ δεν εκολύμπησα εκειά που φτύνουν άλλοι
κι αν δεις να μασκαρεύομαι θα ν´ είναι καρναβάλι

Όντε θωρώ τη χαραυγή κι είναι συννεφιασμένη
μοιάζει μου ελπίδα που ´χουνε σε φυλακή κλεισμένη

Στο μέρος που η θάλασσα κι ο ουρανός είν' ένα
φτάνουνε τα αισθήματα που έχω 'γω για σένα

Ο ουρανός κι η θάλασσα δυνάμεις να ενώσουν
δε θα μπορέσουν μάτια μου εμάς να μας λαβώσουν...

Καημούς, χαρές και πεθυμιές...θάλασσα ´νακατώνεις...
μα ´χεις περίσσια ομορφιά...και όλους μας θαμπώνεις...

Σαν ηρεμήσεις θάλασσα πες μου πως τα ταιριάζεις,
πώς γίνεται να σ´ αγαπούν όλοι κι ας φουρτουνιάζεις;

Σαν αλαφρώσεις ουρανέ πες μου πώς καταφέρνεις
μπόρες και μαύρα σύννεφα στους ώμους σου να φέρνεις

Μοίρα, στο ζύγι μ'έκλεψες και θα μερώσω μόνο 
άμα βαρύνεις τσι χαρές και αλαφρώσεις πόνο

Ο έρωτας μου θάλασσα και ο δικός σου λίμνη
πώς να φανεί η σταλαματιά στην απεραντοσύνη;

Από τα φύλλα της καρδιάς αγάπη αναβλύζει 
σα συντριβάνι που νερό μια θάλασσα γέμιζει

Στη θάλασσα των στεναγμών άμα δεν κολυμπήσεις 
τσ' αγάπης το γλυκό νερό δε θα το εκτιμήσεις..

Τσ´αγάπης σου τη θάλασσα την έχεις κάμει βάλτο
και τ´ όνειρο μας κόλλησε στο βούρκο κάτω-κάτω

Ο τίμιος κι ο ευγενής φτωχοί θα ν´ είναι πάντα
γιατί στη φραγκομοιρασιά στέκουν στην άλλη μπάντα

Δε λησμονιούνται δυο ψυχές κι αν είν´ και χωρισμένες 
βαθιά στα φυλλοκάρδια τους μένουν αγαπημένες

Σου 'δωκε ο Μεγαλόχαρος τη θεία ομορφιά σου
μα κάτι έκαμε στραβά φτιάχνοντας την καρδιά σου

Αλλού οι δρόμοι σμίγουνε κι αλλού χωρίζουν πάλι
και δεν κατέχω η μοίρα μου διάλε που θα με βγάλει 

Δε σβήνω ´γω τα λάθη μου μικρά μα και μεγάλα
μόνο τα βάνω οδηγούς στα τωρινά μου ζάλα

Δεν έχει ουσία η αυγή άμα δε ζήσεις βράδυ
κι ανατολή δεν πεθυμάς άμα δε δεις σκοτάδι

Ήντ´ αδικίες ήκαμες Θε μου στον κόσμο μέσα
να ´χουν τη δόξα οι πλούσιοι και οι φτωχοί τη μπέσα

Βιόλα μου απ´ όντε μίσεψες εφτώχανε ο μπαξές μου
αλλά δεν είναι μόνο αυτό πήρες και τσι ριζές μου

Είχα ψημιδευτό μπαξέ που του ζηλεύγανε όλοι
κι ήφυγες κι έγινε άγονο κι απάντιδο περβόλι

Γιάε τα καλλιμέντα σου ηντά ´χεις καμωμένα
εμάγεψες τσι κουζουλούς κουζούλανες κι εμένα

Στο γλυκοχάραμα τσ´ αυγής να ´ν´ η ζωή μου όλη
που σ´έχω μέσα στ´ όνειρο ολάνθιστο περβόλι

Το γλυκοχάραμα τσ´ αυγής και πως το περιμένω,
απού ξυπνώ κι αισθάνομαι να μ´ έχεις ´γκαλιασμένο...

Γεια σου παντέρμη μοναξά άργησες να ´ρθεις πάλι
μα ´χω καλλιά το στήσιμο απ´ των πολλών τη ζάλη

Εβίβα πόνε άλλη μια κι ας με πουλάς στο χάρο
τόσες φορές που τα ´πιαμε εν τέλει σε γουστάρω

"Ήθος" σημαίνει λεβεντιά και ταπεινοφροσύνη
να ´χει στα στήθια σου βαθιά φωλιά η ντομπροσύνη

Ωωω τον παντέρμο ´να μπελά ´μου ´βαλες κοπελιά μου,
να προσκυνώ εσένα δυο και μια την Παναγιά μου...

Μη λυπηθείς το μερακλή απού στο δάκρυ φτάνει
είναι η στάλα τσ´ αθρωπιάς τη διαφορά που κάνει...

Βυθός ανεξερεύνητος δεν είναι η ψυχή μου
μα δε βουτά κανείς ποτέ χωρίς την έγκρισή μου

Πουλί δεν άκουσα ποτέ τον πόνο του να λέει
κι ούτε κανένα μερακλή τη μοίρα του να κλαίει

Να 'τανε όλη μου η ζωή 'κείνη η αυγή μικιό μου
που σ'είχα στις αγκάλες μου και μ' έλεγες "μωρό μου"

Πού να το ψάξω τ´ αύριο...του πόνου θυγατέρα...
π´ απλόχερα στο χάρισα...και το ´δωκες τ´ αέρα..;

Εσίμωσε μου η σκέψη σου, σαν τ' ανέμου το χάδι,
και μου μονοδροσέρεψε τ΄ αποψινό το βράδυ...

Δώσε μου απ´τα "πρέπει" σου μια στάλα να κρατήσω
τόσο αρκεί τα "θέλω" μου για να ευχαριστήσω

Η μια με θέλει για γαμπρό κι η άλλη για το κέφι
κι εγώ χορεύω σαν τ´ οζό που του χτυπούν το ντέφι

Δε θέλω αγάπες μυθικές με λούσα και παλάτια
μου φτάνει μια και μου αρκεί να με θωρεί στα μάτια

Τα λίγα με καλύπτουνε και τα απλά μ´ αρκούνε
εγώ σιγανοπερπατώ κι ας τσ´ άλλους να γλακούνε

Για να ´χεις πάντα ογρασά στα φύλλα σου βλαστέ μου
το δάκρυ απ´ τα μάθια μου δε σταματώ ποτέ μου

Τση καλοσύνης το στρατί μου ´μαθες να βαδίζω
Μάνα κι ας είμαι μοναχός να μην πισογυρίζω

Μια χαρακιά ο έρωντας μα ήντα βάθος έχει 
κι απ´την πληγή ντου μια ζωή αίμα ρυάκια τρέχει;

Χαμήλωσε τσι κλώνους σου γλυκέ λεμονανθέ μου
να μη σου κλέβουν τ´ άρωμα τα χάδια του ανέμου

Να με φοβάσαι θα ´πρεπε κι ας φεύγω νικημένος
στα χαμηλά εβρέθηκα...δεν είμαι ξοφλημένος

Μην αδικήσεις άνθρωπο γιατί ο τροχός γυρίζει
και μη θαρρείς πως η ζωή ποιος είσαι υπολογίζει...

Αητόπουλο χωρίς φτερά κατήντησες με να ´μαι
εμένα που πορπάτουνα και δεν επάτου χάμε

Δε φέγγει η ανατολή ούτε γεννιέται η μέρα 
αν δε μου πουν τα χείλη σου την πρώτη καλημέρα

Έχει και η ψυχή φωνή κι ας ζει μες στη σιωπή της
κι αν το θελήσει κάποτε θα λιώσεις στην κραυγή της

Δεν είναι η σιωπή φωνή ασχέτως πως βολεύει
φωνή ´ναι η δυνατή κραυγή που δίκαιο γυρεύει

Έχεις το περιθώριο να κάνεις χίλια λάθη
μα δε μπορείς μες στην ψυχή ν´ αφήσεις ένα αγκάθι

Σ´ αγάπησα ως αγαπά το κύμα ο αέρας
κι ως το λουλούδι λαχταρά το πρώτο φως της μέρας

Δεν αγοράζω αισθήματα αντίθετα χαρίζω
σ´όσους θαρρώ κι αξίζουνε μα να τα δούνε ελπίζω

Τα πρέπει μόνο τα βαστώ...γιατί μου τα χαρίσαν...
κι αντάλλαγμα στα θέλω μου...να ελπίζω με αφήσαν...

Μια πέρδικα ερώτηξα πως είναι το φεγγάρι
και μου ´δειξε τα μάτια σου που ´χουν την ίδια χάρη

Φεγγαροδιαμαντένια μου μαλαμοστόλιστη μου
κερά τση σκέψης πρόβαλε να φέξεις τη ζωή μου

Με πρόδωσες φεγγάρι μου εγύρισες στη χάση
και δε θωρεί την πόρτα μου η αγάπη να περάσει

Κάμε τη Θε μου σύννεφο και μένα κάμε χώμα
να ´ναι ζωή το δάκρυ της για το δικό μου σώμα

Δεν είναι πως κατέβηκα σε λάθος πάλι στάση
μον´ είναι πως το τρένο μου έχει καιρό περάσει

Δεν είναι πως δεν έζησα μα ´χω να ομολογήσω
πως τη ζωή που ήθελα δεν έτυχε να ζήσω

Έζησα και καλόζησα κι ως τα μισά έχω φτάσει
μα το μεδούλι της ζωής δεν το ´χω δοκιμάσει

Τσ' αγάπης την ψηλή κορφή αν θες να κατακτήσεις 
απ´ τα ριζά κανόνισε σιγά-σιγά ν' αρχίσεις...

Ενός ζητιάνου πείτε μου ποιος ζήλεψε τη μοίρα
να πω κι εγώ ένα αίσθημα ανθρώπινο πως πήρα

Θαρρώ πως ήχασε η χαρά οψές αργά το δρόμο
γιατ' ήρθε και μου χτύπησε αδερφικά τον ώμο

Μέρα δεν εξημέρωσε λουλούδι μην ανθίσει
κι ούτε στελειώνει έρωτας τον πόνο α δε γνωρίσει

Δεν το ξοδεύω τ' όνειρο κι ούτε το χαραμίζω
άμα μου λείψει και αυτό σε ποια ζωή να ελπίζω;

Θα πάθω υπερκόπωση και είσαι η αιτία
οι σκέψεις που μου φόρτωσες είναι βαριά φορτία

Ότι γυρέψεις του φτωχού τον κόσμο θα γυρίσει
να σου το βρει κι αντάλλαγμα ποτέ δε θα ζητήσει

Δε μου σιμώνει μπλιο η χαρά όχι πως δε με θέλει
μα λέει πως μου ´δωσε πολλά όντ´ ήμουνα κοπέλι

Η φήμη και το γόητρο ανήκουν στο λιβάνι
μα την πολλή δουλειά σαφώς το κάρβουνο την κάνει

Τσι ξέρες της αγάπης σου σα ναυαγός γυρεύω
κουράστηκα εγωισμού κύματα να παλεύω

Έλα ν´ ανοίξω τσι χαρές τον κόσμο να τρατάρω
πριχού τσι κάμω δωρεά στον κερατά το χάρο

Με τσι κορφές τσ' αμάλαγες το γέλιο σου ταιριάζει
π' όντε προβάλλει και τσι δει ο ήλιος πάντα λιάζει

Παράδεισος ή κόλαση δεν παίρνω 'γω χαμπάρι
τα 'ζησα και τα δυο μαζί οντ' ήμαστε ζευγάρι...

Κλείω τα μάθια και θωρώ όνειρα σταυρωμένα
στο Γολγοθά τσ´ αγάπης σου και μες στη μέση εμένα

Πε μου ποιος φθινοπώριασε τα μάθια σου βλαστέ μου
να κάμω τούμπα εδά τη γη να ´ρθει άνοιξη Χριστέ μου

Φαίνεται πως περίσσεψε καρδιά στου Θιού τη χέρα 
κι έσπειρε το Βεραθιανό τον κάμπο πέρα ως πέρα

Ο έρωτας σου θέατρο μα θέλω να το ζήσω
γιατί μ´ αρέσει η σκηνή που μου ´κλουθάς ´πο πίσω

Ποιος σου ´πε για Φθινόπωρο κι έχεις μελαγχολήσει;
αγάπε με κι η μυγδαλιά για χάρη σου θ´ ανθίσει

Θωρείς το που ´ναι φωτεινό τη νύχτα που πορίζει
μα μόνο η μια ντου η μεριά του φεγγαριού φωτίζει...

Δεν είναι σαν τη γη η καρδιά για να χωρούνε όλοι
μα ´ναι γι' αθρώπους διαλεχτούς ολάνθιστο περβόλι

Για να ´χεις τη φωλιά γερή μ´ όποιο σ´ αρέσει να ´σαι
μπαίνω και σάζω την κρυφά τσι νύχτες που κοιμάσαι

Άμα θα δεις στην πόρτα σου να στέκει διακονιάρα
είν´ η καρδιά μου που ζητά τσ´ αγάπης μια δεκάρα

Κανείς γιατρός δε δέχεται να γειάνει την καρδιά μου
κι ο λόγος γιατί βρέθηκε στο σώμα σου κερά μου

Πονούνε με τ΄ αγκάθια σου μα ´γω θα σε χαιδεύω
γιατί ´χω μάθει ρόδο μου σ´ αλήθειες να πιστεύω

Της ερωθιάς τ´ ανάματα είχα τα για παιχνίδια
κι εδά μαζώνω την καρδιά μέσ´ απ´τ´ αποκαίδια

Δυο τρία λόγια της σιωπής να μπόρουνες να πιάσεις
ως τσι ψυχής τ´ απόρθητα τα κάστρα ηθελ´ α φτάσεις

Γίνηκες γεναιόδωρη μοίρα μα δεν αντέχω
να κουβαλήσω βάσανα κι άλλα απ´ αυτά που έχω

Έχω κι εγώ εγωισμό μα τον κρατώ κρυμμένο
για να μπορώ ν´ ακολουθώ κάθε σου απωθημένο

Ποιες συμβουλές σου μρε ζωή ζητάς ν´ ακολουθήσω
που εγώ πατώ τον πόδα μπρος κι εσύ με πας οπίσω;

Άσε χαρά τσι πονηριές μα δεν περνούν σε μένα
εδιάβασα τα πιο νωρίς τσι μοίρας τα γραμμένα

Ντύσου στα άσπρα μοναξιά βάλε τα σκολινά σου
μου το ´χες πει πως κάποτε θα ξαναρθώ κοντά σου

Δεν του λυπούμαι του καιρού όσο κι αν πει να κλάψει
μόνο λυπούμαι τσι καρδιές που στον καημό θα θάψει

Τση καρδερίνας τη λαλιά δεν άκουσα ποτέ μου
μα μόνο οντέ σε φίλησα σγουρέ βασιλικέ μου

Ήθελα να ´σουνα κερί κι εγώ ερημοκκλήσι
να γίνει ο έρωτας παππάς να μας´ε λειτουργήσει

Ήθελα να ´χα μι αγκαλιά στου πέλαγου τη μέση
να μπαίνεις μέσα όπου κι αν πας σ´αρέσει δε σ´αρέσει

Ήθελα να ´σουνα χαρά και κάθε που προβάλεις
να ζω τ´ αποκορύφωμα κάποιας στιγμής μεγάλης

Αν πεις να τονε παντρευτείς μη στείλεις προσκλητήριο
γιατί αν έρθω κάτεχε θ´ αλλάξει το μυστήριο

Ποιο λίγο γίνεται πολύ άμα δε βοηθήσεις
τη μισοάδεια τη ζωή αν δε μισογεμίσεις

Στα κάτω μέρη τση καρδιάς βάνω τα όνειρα μου
γί αυτό και πρωτοβρέχονται από τα δάκρυα μου

Ότι σε κάνει να γελάς και την ψυχή σου ανθίζει
να το κρατήσεις καθαρό γιατί απλά τ´ αξίζει

Μην το αφήνεις το θρουλί ετσά να κακοπάει
δώσ´το ενούς απου θα δεις ότι πεινά να φάει

Στσι ράγες θα βολοσυρθώ να την ανησυχήσω
σαν έσχατη προσπάθεια να με φωνάξει πίσω

Τα πεθαμένα κύτταρα ανάστησες του νου μου
κι ένα κοπέλι εγίνηκα ίδιο του κοπελιού μου

Δε σ´ αγαπώ μα σκέφτομαι που σου ´λεγα "μ´ αγάπα"
και δε μπορώ λόγω τιμής να πάρω πίσω τα ´πα

Τον πόνο δεν τον προσκαλείς μα ´ρχεται μοναχός του
κι είναι σαν τον παράουρο που δε θωρεί ομπρός του

Πίνω γλεντώ μεθώ γελώ και δείχνω ευτυχισμένος
μα ´ναι τ´ αθρώπου αντίδραση που ζει δυστυχισμένος

Δεν είδα μια φορά χαρά να ´ρθει να μου συνδράμει
ν´ ανεμαζώξω τ´ όνειρο σα βγαίνει στο μειντάνι

Στην εκκλησία τσ´ αθρωπιάς στο δίχαλο τση ζήσης
όντε περνάς να μην ξεχνάς να μπεις να προσκυνήσεις

Βαθιά μου στα χαλάσματα ενούς κρυμμένου κόσμου
θα βρει ο χάρος κάποτε τα όνειρα μας φως μου

Σαν τη λαλιά τ´ αηδονιού ακούγεται στ´ αυτί μου
κάθε δική σου εμιλιά κι ευφραίνεται η ψυχή μου...

Δεν έχω ´γω λόγια πολλά μα φλυαρεί η σιωπή μου
και φανερώνει μυστικά που κρύβω στην ψυχή μου...

Στο ξέσπασμα του λογισμού μπαίνεις και με μαγεύεις 
κορμί καρδιά ψυχή και νου ερωτοσαιτεύεις...

Ψυχή μου γέλα δυνατά νιώσε χαρά σαν πρώτα
ο έρωτας εχτύπησε και τη δική σου πόρτα

Άμα δεν ξέρεις ν' αγαπάς μην το επιχειρήσεις
θα κάνεις άλλους να πονούν κι εσύ θα δυστυχήσεις

Α δεν κατέχεις ν' αγαπάς μην μπεις ποτέ στον κόπο
γιατί θα γίνεις μια σκια στσι μνήμες των αθρώπω

Ποιος τη θωρεί τη σκέψη του και ποιος τηνε γνωρίζει
να πω πως βρέθηκε άθρωπος τα ζάλα του να ορίζει

Χίλιες αγάπες ήρθανε και χίλιες έχουν φύγει
μα κάθε σκέψη ερωτικη σε σένα καταλήγει 

Πέρασα πέντε θάλασσες χωρίς καν να γογγύσω
κι έτυχε σ´ένα δάκρυ σου μέσα να ναυαγήσω

Προτέρημα και αρετή περαστικέ της ζήσης
να ξέρεις πότε θα μιλάς και πότε θα σιωπήσεις

Κάθε που βγω να βρω το φως στου κόσμου τη σαγήνη
θαμπώνομαι απ' της μοναξιάς την απεραντοσύνη

Μόν' η θωριά τ' αρσενικού διαφορά δεν κάνει 
μα η καρδιά που κουβαλεί κι η λεβεντιά που βγάνει...

Πόσες φορές η μοναξιά δε μου ´στησε καρτέρι
και κρύφτηκα να μη με βρει...ένας Θεός το ξέρει

Πολλές φορές τη σκέψη μου στη μοναξιά βυθίζω 
και ανακτώ τη δύναμη που θέλω για να ελπίζω

Πάλι γιορτάζει η μοναξά κι εγώ τση κάνω δώρο
απ' τση καρδιάς το οικόπεδο τον πιο μεγάλο χώρο

Πολλώ λογιώ 'ναι η φωθιά απού μπορεί ν´ ανάψει

άλλη θα φέγγει να θωρρείς και άλλη θα σε κάψει...

Η Αυγουστιάτικη δροσιά στο σπίτι μου δε φτάνει
αφού δε βρίσκει το γυμνό κορμί σου να γλυκάνει

Εγώ ´μουνα που το ´στεσα τσ´αγάπης το τσικάλι
για να χορτάσουμε οι δυο όχι να φάνε κι άλλοι 

Δώσε μου τ´ απαραίτητα μα ´γω δε θέλω λούσα
ζωή μου ασυμβίβαστη και χαμηλοβλεπούσα

Πάλι μαλώνω με το νου που κάνει τα δικά του
π´ ακούει μόνο την καρδιά και βρίσκει το μπελά του

Τα λάθη μου ήταν ποταμός μα δεν τα υπολογίζω
αφού ήσουν ένα απ´ αυτά στα ίδια πάλι ελπίζω

Εγώ δεν είμαι ανίκητος μ´ αν θες να με παλέψεις 
πρέπει αντρίκια να σταθείς ειδάλλως μην κοντέψεις

Τι να τα κάμω τα λεφτά κι αν τα ´χω δε με γνοιάζουν
αφού ούτε δευτερόλεπτο ζωής δεν αγοράζουν

Ποιος βρήκε έρωτα χωρίς το δάκρυ να κυλήσει
και ποιο μωρό δίχως λυγμό ευτύχησε να ζήσει

Όταν εκείνον θα φιλάς...όσο κι αν δε μου φταίει...
να γίνεται η ανάσα σου...φωτιά και να τον καίει...

Το πως θα ζήσω τη ζωή άμα γέλω ή κλαίω
δική μου είναι επιλογή ‎σεβάσου‬ τη σου λέω

Όντε ξαπλώσετε μαζί άσε το ‎φως‬ σβησμένο
για να θαρρείς πως είμ´ εγώ που ´χεις αγκαλιασμένο

Δεν ξανακάνω όνειρα όχι πως τα φοβούμαι
μα την πραγματικότητα για χάρη τους στερούμαι

Πάρε απ´ τα μάτια μου το φως και φέρ´το στα δικά σου
να δεις τον τρόπο που θωρώ φως μου την ομορφιά σου

Έλα και κάνε αληθινό το μόνο όνειρο μου
που σε θωρώ κι ανατριχιά το κάθε κύτταρο μου

Χαλάλισε απ´ το βλέμμα σου εδά ένα ψιχάλι
γιατί απαρηγόρητος θα πα' να θέσω πάλι

Δώσε μου απ´το δάκρυ σου μια τοση δα σταγόνα
να τη ραντίσω γι' αγιασμό να βγάλω το χειμώνα

Κάμε ένα τόπο στην καρδιά μέσα να μπω να θέσω
αλλιώς απ´την κατάθλιψη του θανατά θα πέσω

Μη μου τσι κλείνεις γιασεμί τσ´ αθούς μα δε χορταίνω
μέρα και νύχτα τ´ άρωμα που βγάνεις ν´ ανασαίνω

Θε μου και να ´ταν μπορετό διπλή ζωή να ζήσω
τα μάτια που με κάψανε μήπως ξελησμονήσω

Η ομορφιά ´ναι στην ψυχή ότι και να σου λένε
κι αυτοί που δεν το ξέρουνε με τον καιρό θα κλαίνε

Πες ότι θα ´μαστε μαζί και δε σε νοιάζει πράμα
να πα ν´ ανάψω ένα κερί που το ´χω κάμει τάμα

Μια πατουχιά ήμουνα μπρος στο κάθε σου το ζάλο
σαφή, εκτός στου χωρισμού το σάλτο το μεγάλο

Πονεί το νου η χαρακιά π´ άφησ´ο έρωτας σου
μ´ αν σ´ είχα στην καρδιά βαθιά τον πόνο της φαντάσου

Ήντα να πω για τ´ άδικο που όλοι το θωρούμε
μα χέρα δεν απλώνουμε να σάσει κι ας μπορούμε

Ο μερακλής τα βάσανα απού του πέμπει η μοίρα
τα στρώνει στο τραπέζι του και τα γλεντά με λύρα

Ποτέ δεν πήρα σοβαρά τση μοίρας τα τερτίπια
κι όλο φυλάζω τσι χαρές σε μια πιθάρα τρύπια

Δεν τα διπλώνω τα φτερά κι ας μου τα ψαλιδίζεις
δεν πέφτω χάμε ζωντανός μοίρα και μην ελπίζεις

Στην περασά σου πέρδικα βέργα θα πα να στήσω
μα μόνο σαν αιχμάλωτη μπορώ να σ' αποχτήσω

Σε κάθε μέτρο βρίχνεται μια αίγα θυμισμένη
μα οι τράγοι οι πολλοί θωρώ κι είναι μουνουχισμένοι

Εγώ δε γνώρισα χαρές μα βλέπω από τσ' άλλους
που 'χουνε πως αντέχουνε καημούς πολλά μεγάλους...

Στο μετερίζι τσ' αθρωπιάς στέκουμαι και ξανοίγω
πως οι αθρώποι το πολύ το φέρανε 'τσα λίγο

Σ' ένα χαρτί σημείωσα τα πάθη μου στο βίο
και το 'βρε μια εκδοτική και τα 'καμε βιβλίο

Τα πάντα μέτρο θέλουνε ούτε να ξεχειλίζουν
μα ούτε και στου φλυτζανιού τον πάτο να καθίζουν...

Χαράμισα τα χρόνια μου να κυνηγώ σπουργίθια
και να θωρώ τσι πέρδικες να μπαίνουνε στα σπίθια...

Καμιά φορά κι ο αετός ζηλεύει του σπουργίτη 
απού μπορεί μες σε ζεστά κλαδιά και χτίζει σπίτι

Κάποιες ελάχιστες στιγμές που ευτυχία πήρα
ήταν φορές π' ατύχησε στο στόχο της η μοίρα

Δεν ξημερώνει Κυριακή αν λείψει η Δευτέρα
έχει κι αυτή το ρόλο της στου χρόνου τη σκακιέρα

Αλλού πατεί η λογική κι αλλού τα αισθήματά μου 
κι ετσά λογιώ τροζαίνονται κι η σκέψη κι η καρδιά μου...

Κανείς δεν είν' αλάνθαστος μέσα σ' αυτή την πλάση
λάθη και πάθη ο άνθρωπος βρίσκει ως να γεράσει...

Μην αδικήσεις άνθρωπο και πράξε με τη γνώση
για' δεν κατέχεις αύριο τι θα σου ξημερώσει..

Να θελ´ α ζω όπως ήθελα κι όχι όπως μπορούσα
από τα δέκα βάσανα τα οχτώ θα τα ξεχνούσα

Άμα θα βρεις καλή φιλιά που βγάνει μερακλίκι
βάλε τη μέσα στην καρδιά μα δεν πληρώνεις νοίκι...

Δε θέλω να φανεί αυγή...γιατί μόλις χαράξει...
ρίχνει το φως τα δίχτυα του...τ´ όνειρο να μ´ αρπάξει...

Το ´ξερα πως θα δείλιαζες από την πρώτη μέρα
που ´πες πως νοιώθεις στ´αετού το πέταγμα φοβέρα

Είσαι ο λόγος απού ζω το αίμα στην καρδιά μου
είσ' ο δικός μου ο Χριστός είσαι κι η Παναγιά μου...

Δε φταις εσύ που καίγομαι, αργά και σιγολειώνω,
μα η παντέρμη μου καρδιά που θέλει εσένα μόνο..!!!

Σου 'δωκα 'πο τα λίγα μου -γιατί δεν είχα κι άλλα-
κι εσύ ετσιγκουνεύτηκες απ' τα πολλά μια στάλα

Αυτοί που με διατάζουνε να κλείσω τα φτερά μου
σφάλουνε γιατί παίζουνε με τα ιδανικά μου

Δεν πέφτει χάμε ο αετός κι α χαμηλοπετάξει
είναι απού βαστά αντοχές ως τσι κορφές να φτάξει

Θα πέσεις μα θα σηκωθείς...ετσά 'ναι το γραμμένο
μ' άμα δε βάλεις δύναμη 'κεια θα σε βρουν πεσμένο...

Δώσ'μου μια στάξη έρωτα τ' αχείλι να δροσίσω
αφού θωρείς στη σκέψη σου κοντεύω να κεντίσω

Σα βελουσάκι ντροπαλό που κλείνει με το δείλι
σφαλείς τα τα ματάκια σου σα σε φιλώ στα χείλη

Μην αδικήσεις άνθρωπο μα ο τροχός γυρίζει

κι όσα γελάς και πιο πολλά η μοίρα σου χαρίζει

Πονά η μνήμη μου φρικτά όπου κι αν την αγγίσεις
γι'αυτό ποτέ για παρελθόν φως μου να μη μιλήσεις

Ένα ματσάκι γιασεμιά ξερά και μαραμένα
ενθύμιο της "άνοιξης" που έζησα με σένα

Χαλάλισε ένα βλέμμα σου κι ένα γλυκό σου χάδι
ίσα να κάμει διαφορά το φως απ´ το σκοτάδι

Βυθός ανεξερεύνητος δεν είναι η ψυχή μου
μα δε βουτά κανείς ποτέ χωρίς την έγκρισή μου

Πουλί δεν άκουσα ποτέ τον πόνο του να λέει
κι ούτε κανένα μερακλή τη μοίρα του να κλαίει

Να 'τανε όλη μου η ζωή 'κείνη η αυγή μικιό μου
που σ'είχα στις αγκάλες μου και μ' έλεγες "μωρό μου"

Πού να το ψάξω τ´ αύριο...του πόνου θυγατέρα...
π´ απλόχερα στο χάρισα...και το ´δωκες τ´ αέρα..;

Εκειά ψηλά που κάθεσαι μοίρα μου δε σε φτάνω
μα θα παλέψω όσο μπορώ και θ´ ανεβώ από πάνω

Δώσε μου απ´τα "πρέπει" σου μια στάλα να κρατήσω
τόσο αρκεί τα "θέλω" μου για να ευχαριστήσω

Η μια με θέλει για γαμπρό κι η άλλη για το κέφι
κι εγώ χορεύω σαν τ´ οζό που του χτυπούν το ντέφι

Έχεις του ρόδου τ´ άρωμα τ´απλάτανου δροσάδα
ευαισθησία γιασεμιού και μήλου νοστιμάδα

Μοσχοβολιά λεμονανθού βγαίνει ´πο τα μαλλιά σου
κι εμπέρδεψα σαν τον κισσό μέσα στην αγκαλιά σου

Πέντε χιλιάδες ουρανούς έχω απωθημένους
μα θέλω να τσι φτάσω εγώ κι όχι να βρω κλεμμένους

Έκαμα την καρδιά χαλί κυρά μου να πατήσεις
μα εσύ βρωμιές άλλων καρδιών ήθελες να σκουπίσεις

Τον τρόπο 'θελα να 'ξερα που μπήκες στην καρδιά μου
κι εγίνηκες το πιο ακριβό από τα όνειρα μου

Επαντηχτήκανε ο φτωχός κι ο πλούσιος στη στράτα
κι εκαταχάρηκε ο φτωχός που εμπόριε κι επορπάτα

Πάντα θα δίνει της καρδιάς τροφή η ομορφιά σου
το πνεύμα και τα υπόλοιπα τα προτερήματα σου

Σου το ´πα πορτοκάλι μου πως θα ´ρθει ο Νοέβρης
και θα ρωτάς ζερβά-δεξά που είμαι μπας και μ´ εύρεις

Για ένα λόγο η μάνα μου με γέννησε να ζήσω
για να βρεθείς στο δρόμο μου και να σε αγαπήσω

Στσ´ αγγέλους αναθέσανε την ομορφιά να ορίσου
κι όλοι εσένα δείξανε ουρί του παραδείσου

Πεθαίνω το ξημέρωμα και ξαναζώ το δείλι
απού ´ρχεσαι στον ύπνο μου και με φιλείς στα χείλη

Έχω τα μάθια σφαλιχτά και κάνω πως κοιμούμαι
για να θαρρούν πως ξέχασα μα ´γω σε συλλογούμαι

Κείνο που στέκει στην κορφή τα εύσημα θα πάρει
μα η βάση κάνει τη δουλειά κι ισορροπεί τα βάρη

Αθρώπου που τα δύσκολα μπορεί να καταλάβει
δως του κουμάντο μα μπορεί να κυβερνά καράβι

Γυρίζει η γη...κατέχου ντο στα πέρατα του κόσμου
μα ´γω σε σένα σταθερά έχω ´πομείνει φως μου

Δίλημμα έχω κι απορώ τι πρέπει να κρατήσω
τσ´ αλήθειες ή τα ψέμματα που ´πες να σ´ αγαπήσω;

Ώφου παντέρμη λεβεντιά πως σ´ έχουνε ´ποδώσει
τσ´ αγάπης οι κατατρεγμοί κι οι εγωισμοί οι τόσοι

Η σπίθα φτιάχνει τη φωτιά και τη βροχή η σταγόνα
κάθε σου μια επιλογή σ´ορίζει την εικόνα

Μην κάνεις μη σου κάμουνε μην πεις να μη σου πούνε
τα ζύγια του εγωισμού οι συνετοί βαστούνε

Στον πόλεμο με το μυαλό πάντα η καρδιά κερδίζει
κι όσες κι αν έχει απώλειες δεν τις υπολογίζει

Σε θέλω...μ´ αν δε φτάνουνε αυτές οι δυο μου λέξεις
κρατώ σου κι ένα σ´αγαπώ για να ´χεις να διαλέξεις

Αν μες στις τόσες σκέψεις σου κάποιο κενό προκύψει
θυμήσου πως σου είχα πει ότι μου έχεις λείψει

Καλοστραθιά σου αγάπη μου κι αν σε κουράσει ο δρόμος
φώναξε μα συνήθισε ο εδικός μου ώμος

Ήντα θεριό σε πολεμά ποια μοίρα σε ξετρέχει
κι όσο κι α λιάζει ο καιρός μες στην ψυχή σου βρέχει

Στου έρωτα σου τα στενά γυρίζω σα χαμένος
σου το ´πα πως στη σκοτεινιά δεν είμαι μαθημένος

Βάσταξε Θε μου αφτούμενο τσ´ αγάπης τση το λύχνο
για να μπορώ τη στράτα τζη καθημερνώς να βρίχνω

Αθρώποι που παρατηρώ στην περασά μου ετούτη
είτ´ έχουν πίστη στο Θεό είτε Θεό τα πλούτη

Ποιον κλώνο σου πορτοκαλιά να πιάσω να μυρίσω
απού ´ναι όλοι όμορφοι και θα σε αδικήσω;

Όπως χαράζει το νερό σταλιά-σταλιά τ´ αυλάκια
έτσι σκαλίζουν κι οι πληγές μες στις ψυχές χαράκια

Φαίνεται πως εμπέρδεψες μοίρα το καλντερίμι
του κόσμου μου και το ´στρωσες μαλάματα κι ασήμι

Πριχού σ´αγάπη αφεθείς και πριν να μπεις στη δύνη
θυμήσου είναι εύθραυστη λέξη η εμπιστοσύνη

Του έρωτα σου το στενό συχνά περνοδιαβαίνω
αφού μου το ζητά η καρδιά και την καταλαβαίνω

Το νεραιδένιο σου άγγιγμα στ´ ονείρου μου το χάζι
κορμί καρδιά ψυχή και νου με μιας φωτιά τα βάζει...

Πριχού να σβήσω μια φωτιά άλλη φωτιά μ´ ανάβεις
κι ανέ καώ ολότελα ήντα θα καταλάβεις;

Το "σ'αγαπώ" που στης καρδιάς τον αργαλειό είχα πλέξει
στα μάτια σου φαινότανε απλά μια ακόμα λέξη

Τα κοπελοκαμώματα και οι κοροιδίες
μάθε πως δεν ταιριάζουνε σ´ αληθινές κυρίες

Μέρες στ´ αγιάζι να σταθώ δε με νικά το κρύο
και φταίει απού μ´ άφησε σύξυλο έν´ "αντίο"

Είναι στιγμές όπως αυτή που με νικά ο πόνος
που έρχονται Χριστούγεννα κι εγώ ´μαι πάλι μόνος

Μην τη ζηλέψεις τη φωτιά μα όσο κι αν φωτίσει
μ´ ακρίβεια μαθηματική θα ´ρθει ώρα που θα σβήσει

Δεν είν´ η αγάπη καφενές να δεις και να πορίσεις
μα ´ν´ εκκλησιά που για να μπεις θα πρέπει να τη χτίσεις

Τ´ Άη Νικόλα ζήτηξα τη θάλασσα ν´ αδειάσει
να βγω να ψάξω μια ψυχή απού την έχω χάσει

Έρχονται τα Χριστούγεννα κι έχω χαρά μεγάλη
που θα ´ναι η πρώτη μου γιορτή μες στη δική σου αγκάλη

Που 'σαι κρυμμένη μρε καρδιά εδά που σ' έχω ανάγκη
που οι Ερινύες του έρωτα με πήρανε φαλάγγι;

Πάντα μ´αρέσανε οι κορφές τσι ρίζες τσ' αποφεύγω
κι όσους με θέλουν χαμηλά μολέρνω τζι και φεύγω...

Δυο πάθη έχω στη ζωή αυτήν και το τσιγάρο
το ξέρω με πεθαίνουνε μα διάλε τα γουστάρω...

Τ´ άστρα θα βάλω σε σειρά και σε μια τέτοια τάξη
που η λάμψη τους στον ουρανό το σ´αγαπώ θα γράψει

Βιόλα μου απού ξέχωρα εμύριζες απ´ τσ´ άλλες
την πεθυμιά σου φέρνουνε οι σιγανές ψιχάλες

Στην άκρα-άκρα τση καρδιάς εφύτεψα σε βιόλα
κι εθέριεψες κι εξέρανες τ´ άλλα λουλούδια όλα

Ανεμοθύελλες στο νου βροντές μες στην καρδιά μου
έχω κι ας ήταν μιας στιγμής το βλέμμα σου κερά μου

Δεν είδα καλλιμέντο εγώ μέρες τω Χριστουγέννω
έχει με η μοίρα απ´τσι γιορτές χρόνια αποκομμένο

Αν η ζωή αναποδιές σου φέρνει μην πτοείσαι
δείξε της πως αφεντικό του εαυτού σου είσαι

Στην περασά σου πέρδικα βέργα θα πα να στήσω
μα μόνο σαν αιχμάλωτη μπορεί να σ' αποχτήσω

Έχω στο χαραχτήρα μου που λένε ιδιορρυθμίες
γι αυτό δε δίνω εύκολα σ' αθρώπους ευκαιρίες

Είσαι το μέγα λάθος μου κι ο πόνος μου συγχρόνως
μα κι η επιθυμία μου που δεν τη σβήνει ο χρόνος

Δυό πράματα στον άθρωπο δείχνουν την αρχοντιά του...
Η λεβεντιά κι η ευγένεια που βγαίνει απ´ τη καρδιά του...

Μελώσανε τα χείλια σου π´ αγγίζαν το λαιμό μου
μα ξύπνησα και χάθηκε τ´όμορφο τ´όνειρο μου

Μ´ άρεσε να βαστώ λεφτά στο χέρι ένα σεφέρι
ώσπου πρωτόδα άθρωπο που του ´λειπε το χέρι

Πάγωσε το τριαντάφυλλο απού ´θελα να κόψω
σαν τη δική μου την καρδιά που ´χες αφήσει όξω

Αφού μρε μαύρη μοναξιά ποτέ δε θα τα βρούμε
γιάντα στο ίδιο το κορμί θες να συγκατοικούμε;

Όσοι δεν καταφέρουνε το ύψος σου να φτάσουν
θα σε παλέψουν ύπουλα για να σε κατεβάσουν...

Είμαι νερό του ποταμού που πίσω δεεε γυρίζει
κι ορμήνεψέ τη την καρδιά να πάψει να ελπίζει

Άμα με δεις και δε μιλώ μην τύχει και τα χάσεις
ψάξε απλά στο βλέμμα μου τι λέω να διαβάσεις

Κλάψε και με το δάκρυ σου την πεθυμιά σου πλύνε
ως να ξανανταμώσουμε του λογισμού μου κρίνε...

Στα πέρατα της πεθυμιάς με παίρνει ο λογισμός μου...
να ´ταν η σκέψη γυάλινη να σ´ έβλεπα εμπρός μου...

Δωσ' μου τσ' αγκάθες ρόδο μου απόσταγμα να κάνω
να κοινωνώ καθημερνώς ίσαμε να ποθάνω

Κι ο πλάτανος που 'ναι δεντρό γυρίζει ισά τον ήλιο
άσε με απλά να σε θωρώ κι ας μη με θες για φίλο

Βάλε με στους αδύναμους τση σκέψης μου φυντάνι
και που ´μαι στο λογαριασμό χαρούμενο με κάνει

Θωρείς αθρώπους και θαρρείς πως τσι γνωρίζεις χρόνια
κι ετσά γεννιούνται οι φιλιές απού κρατούνε αιώνια

Σε γύρεψα του κύρη σου κι είπε μου πως δε θέλει
τάξε πως κανονίζαμε συμισσακό αμπέλι

Δεν έχω μάθει τση ψυχής τα όνειρα ν´ αρνούμαι
κι αυτούς που τα περιφρονούν τσ´άμοιρους πως λυπούμαι!

Δεν το φοβούμαι το νοτιά κι ανέ σηκώνει σπίτι
φτάνει να φέρνει προς τα δω άρωμα από την Κρήτη

Γιάντα Θεέ μου τση ´δωκες τέθοια μυαλά και χούγια
κι αντί να δει το ύφασμα ψάχνει να βρει την ούγια

Να ´χετε μια γλυκιά ζωή σα θυμαρίσιο μέλι
και να πληθαίνουνε οι χαρές σα φυλλωσές σ´ αμπέλι

"Πετυχημένους" λέω ´γω τσ´ αθρώπους που μπορούνε
να χώνουνε το δάκρυ ντος και να χαμογελούνε

Ωσάν το χώμα π´ αγκαλιά βαστά και ζει το ξύλο
ετσά θα πρέπει ν´ αγαπάς αδερφικό σου φίλο

Άμε ψυχή μου στο καλό κι όποτε νιώσεις πόνο
έλα μα ´γω ´χω την καρδιά που σ´ αγαπούσε μόνο

Ντρέπουμαι για τση σκέψης μου τα μεθυσμένα ζάλα
μ' αδυνατώ τ΄ονείρου τζη να σπάσω τη μπουκάλα

Τσι ξέρες της αγάπης σου σα ναυαγός γυρεύω
μόνο από ´κεια στα κύματα του νου σου αλητεύω

Πονεί με η μνήμη παντού όπου κι αν την αγγίξεις
γι'αυτό ποτέ για παρελθόν μη μου ξαναμιλήσεις

Δεν ήμαθα με ψέμματα την κούπα να γεμίζω
χουβαρντοσύνη μου ´δωκε ο Θιος και τη χαρίζω

Αετό που φυλακίσανε θυμίζεις μου λαέ μου
μα πριν πεθάνεις στο κλουβί σπάσε το χριστιανέ μου

Αν κάτεχες για χάρη σου τα πάθη που ´χω ζήσει
θα ´κανες την αγάπη σου Θεό να μ´ αναστήσει

Κλείνω τα μάτια και θωρώ όνειρα σταυρωμένα
στο Γολγοθά τσ´ αγάπης σου και μες στη μέση εμένα

Δεν το φοβούμαι το σταυρό είμαι συνηθισμένος
καθημερνώς για χάρη σου εκειά ´μαι κρεμασμένος

Τ´ ότι ´μαι πάνω στο σταυρό για σένα δε με νοιάζει
το ξύδι που με πότισες είναι που με πειράζει

Ψάξε να βρεις τρία καρφιά μα να ´ναι σκουριασμένα
και μαύρα σαν τα ψέματα π´ αράδιαζες σ´εμένα

Μπήξε τη λόγχη σου βαθιά μα ´γω μιλία δε βγάνω
αν μ´ένοιωθες δε θα ´μουνα σ´ένα σταυρό απάνω

Ως και τ' "αποκαΐδια" μου έχουνε μιαν αξία
γιατί είναι αυτά που δίνουνε στο "τώρα" μου ουσία

Εμάργωσε το αίμα μου στο τελευταίο γεια σου
τόσονα που σταμάτησε και η καρδιά φαντάσου

Και στ´ αοριού την κορυφή να 'θελ' α σου παντήξω
και να μην είχα γιαγερμό δεν ήθελ' α σου 'γγίξω

Μου λείπουνε οι άνθρωποι απού ´χα ένα σεφέρι
όντεν εστραβοπάτουνα να μου βαστούν το χέρι

Ανε παντιξουμε ποθες ενα θυμησου μονο
πως οι μεγαλοι ερωτες θεριευουν με το χρονο

Πως διάλο κάθε όνειρο πηγαίνει και τη βρίχνει
και δέρνω ´γω τη σκέψη μου μα τρόπο δε μου δείχνει

Ποια νύχτα εξημέρωσε χωρίς να διασκορπίσει
το φως να πω η ελπίδα μου πως κάποτε θα σβήσει

Δε μου κλουθούνε μπλιο χαρές και βαραναστενάζω
γιατί θαρρώ στα μάτια τους αόρατος φαντάζω

Ή που εμάνισε η χαρά ή δεν της κάνω κέφι

κι όσα τση στέλνω γράμματα οπίσω μου τα στρέφει

Τ´αναστενάγματα του νου θωρεί η χαρά απ´ το τζάμι
και διαταγές του πόνου μου δίνει να μου συνδράμει

Σε ποιο ξωκλήσι βρίσκεται ο άγιος του πόνου
να πάω που με τάξανε τη μέρα που γεννιόμου

Έχει η χαρά παράπονο θαρρώ και μ´ αποφεύγει
αφού την ώρα που τη βρω μανίζει μου και φεύγει

Θαρρώ πως συμμαχήσανε ο πόνος με τη μοίρα
κι εκρύψανε μου τσι χαρές γι αυτό ούτε μια δεν πήρα

Πέντ-έξε αχνοσύννεφα φθιάξανε τη μορφή σου
κι εψηλοπέταξε η καρδιά για να βρεθεί μαζί σου

Μέσα στο τρένο της χαράς δε μ´ έβαλε ο σταθμάρχης...
γιατί απ´ του πόνου το σταθμό δηλώθηκα αντάρτης...

Ο έρωτας σου θέατρο μα 'θελα να τον ζήσω
γιατί μ´ αρέσει η σκηνή που μου ´κλουθάς ´πο πίσω

Μη μου ζητάς να μην περνώ από τη γειτονιά σου
είσαι δεντρί κι οι αισθήσεις μου ανθίζουν στα κλωνιά σου

Τα λάθη ειν´ αθρώπινα μα είναι κι εμπειρίες
για να προσέξεις μην μπλεχτείς στις ίδιες ιστορίες...

Βάνω στη σκέψη μου φτερά και στέλνω τη κοντά σου
να στάξει βάλσαμο γλυκό μωρό μου στην καρδιά σου...

Δούρειος ίππος ήτανε τσ' "αγάπης" σου το δώρο
με γέλασες και σου 'δωσα μες στην καρδιά μου χώρο

Κάθε σταλιά που χάνεται απ´ των ματιών το δάκρυ,
είναι κομμάτι της κλωστής που βγάζει σε μιαν άκρη...

Μια μαύρη ελυμπίστηκα και ρέγομαι μια ρούσσα
μ' ανέ μ' ανέργιαζε η ξαθή θαρρώ πως δε θα ζούσα

Μαζί εφτιάξαμε εκκλησιές μ' όνειρα στολισμένες
κι εδά τις ίδιες τσι θωρώ μπροστά μου γκρεμισμένες

Στου πόνου το πλατύσκαλο στέκω και σε ξανοίγω
κι εσύ μου λες "ανέβαινε μα βιάζομαι να φύγω"

Του μισεμού σου το καρφί σκουριάζει και πονεί με
δεν είμαι αυτός που έλεγες, γροικάς; θεός δεν είμαι

Όσες φορές ανώτερο κράτησα χαραχτήρα
στο τέλος το λογαριασμό για αντάλλαγμα επήρα...

Ανέ μαυρίσει πέρδικα (γ)ή κόρακας ασπρίσει
τότε τσ´αγάπης σου η φωθιά στο μπέτη μου θα σβήσει

Δεν έχεις σκόλες και γιορτές καταραμένη φτώχεια
κι όλο μπερδένε πιο πολλοί στα σκοτεινά σου βρόχια

Τα λίγα με καλύπτουνε και τα απλά μ´ αρκούνε
εγώ σιγανοπερπατώ κι ας τσ´ άλλους να γλακούνε

  

Μη λυπηθείς το μερακλή απού στο δάκρυ βγαίνει
γιατί του το ζητά η καρδιά και την καταλαβαίνει

  

Ορκίστηκα μην ξαναπώ το σ' αγαπώ ποτέ μου
μα τι να κάνω που η ζωή ξανανατέλλει Θε μου

Για μια στιγμή του φεγγαριού ψηλά να ´χα τη θέση
στην κάμαρά σου μοναχά ν´ αφήσω φως να πέσει...

Στο φιλντισένιο σου κορμί στα ξέμπλεκα μαλλιά σου
στο δέρμα το βελούδινο στα μάτια τα μελιά σου...

Να θαμπωθεί η γειτονιά στα κάλλη σου μικρό μου
να καταλάβουνε γιατί σε θέλω στο πλευρό μου..

Λόγια μεγάλα και μικρά κι αγάπης ευχολόγια
είπαν πολλά τα χείλη σου μα 'μείναν μόνο "λόγια"...

  

Στο καταλάγιασμα του νου στης σιωπής τη χάρη
να ξεχωρίσεις φρόντισε την ήρα απ' το στάρι

Φιλιά κι αγάπη στανική δεν τηνε ντουχιουντίζω
γι’ αυτό ποτέ δε θα με δεις για τέτοιες να δακρύζω

Δε σου ζητώ να μ´ αγαπάς όπως εγώ κερά μου
μα θέλω να μην παίζεις μπλιο με τα αισθήματα μου...

  

Ανε παντίξουμε ποθές ένα να ξέρεις μόνο
πως οι μεγάλοι έρωτες θεριεύουν με το χρόνο

 Ρίχνω το βλέμμα και το νου στα βάθη της αβύσσου

μ' ακόμα και στην άβυσσο κυριαρχεί η μορφή σου

  

Αφού όπως γεννήθηκα ετσά και θα ποθάνω
αφήστε με να τον γλεντώ τον κόσμο τον απάνω

  

Ζαχαροζυμωμένη μου και αχνοπλουμισμένη
πε μου τον τρόπο π´ άθρωπος μες στην καρδιά σου μπαίνει

 Τση ξενιτειάς η μαύρη γη βγάνει πικρό μαράζι

μα και στον τόπο του κανείς ποτέ του δεν "αγιάζει"

  

Μ´αέρα σβήνεις τη φωτιά μ´αέρα την ανάβεις
μα πρώτα πότε να φυσάς πρέπει να καταλάβεις

Μη με ρωτήσεις να σου πω αν σ' αγαπώ και πόσο...
Ποιος είμαι εγώ του άπειρου τον ορισμό να δώσω;

  

Προτέρημα και αρετή περαστικέ της ζήσης
να ξέρεις πότε να σιωπάς και πότε να μιλήσεις

Ο τίμιος κι ο ευγενής φτωχοί θα ν´ είναι πάντα
γιατί στη φραγκομοιρασιά στέκουνε σ' άλλη μπάντα

Μ' άγγιξε λίγο η σκέψη σου σαν τ' άνεμου το χάδι

και μου μονοδροσέρεψε τ΄ αποψινό το βράδυ...

Ρωτάς με πόσο σ´ αγαπώ μα για να σ´ απαντήσω

θα πρέπει πρώτα την καρδιά που ´κλεψες να ρωτήσω

  

Εγώ μιλώ με την καρδιά και ίσως μου στοιχίζει
μα θέλω να αισθάνεται κι αυτή ότι αξίζει...

  

Φεγγάρι μου όντε σε θωρώ φέρνω στο νου μου εκείνη
που 'χει του κόσμου όλο το φως κι αλλού σταλιά δε δίνει...

Σ´ αγάπησα ως αγαπά το κύμα ο αέρας
κι ως το λουλούδι λαχταρά το πρώτο φως της μέρας

Τα λίγα με καλύπτουνε και τα απλά μ´ αρκούνε
εγώ σιγανοπερπατώ κι ας τσ´ άλλους να γλακούνε

Φεγγαροδιαμαντένια μου μαλαμοστόλιστη μου

κερά τση σκέψης πρόβαλε να φέξεις τη ζωή μου

Αν ζωγραφίζαν πίνακα τ' όμορφο πρόσωπο σου
ήθελ' α γίνεις διάσημη για το χαμόγελο σου

Θέλω να ζεις πάντα καλά και να ´σαι ευτυχισμένη
ασχέτως π´ απ´το χτύπο σου ακόμη αίμα βγαίνει

Θέλω να ζεις σαν αετός και για ´τονα το λόγο
δικά μου σου ´δωκα φτερά ως ήφυγες ντελόγο

Σαν του δεντρού την κορυφή που χιόνι δεν καθίζει
να ´σαι να σε θωρεί η ψυχή ψηλά, ν´αναντρανίζει

Σε θέλω...μ´ αν δε φτάνουνε αυτές οι δυο μου λέξεις
κρατώ σου κι ένα σ´αγαπώ για να ´χεις να διαλέξεις

  

Από τσι τόπους της χαράς κρατώ βαθιά μου ένα
αυτόν που με ταξίδεψαν δυο χείλια μαγεμένα

Θωρείς με και μαραίνομαι σα φύλλο το Νοέβρη
κι αναρωτιούμαι αν σμίξουμε ήντα κακό θα μ´ έβρει

Θωρείς με και μαραίνομαι κι αναρωτιούμαι γιάντα
τσ´ αγάπης ο κρυφός καημός να καταλεί τα πάντα

Θωρείς με και στο βλέμμα σου η πλάση κάνει στάση
για να βρει στράτα ο στεναγμός στα τάρταρα να φτάσει

Θωρείς με και τα μάτια σου θυμίζουνε ρουμπίνι
θαρρώ πως κλέφτης θα γενώ και ότι θέλει ας γίνει

Θωρείς με και η μυγδαλιά ανθίζει το Νοέβρη
φίλα με κι η καλοκαιριά ταχειά θε να μας έβρει

Για να 'ναι ωραία μια καρδιά πρέπει να κλείνει μέσα
βουνά την τιμιότητα και θάλασσες τη μπέσα

Μαλώνω με τη σκέψη μου που κάθεται τα βράδια
στο πλάι σου και σε ξυπνά με αγκαλιές και χάδια

  

Τ´ άστρα θα βάλω σε σειρά και σε μια τέτοια τάξη
η λάμψη τους στον ουρανό το "σ´αγαπώ" να γράψει

Γεννιέσαι απλά αρσενικό μα όσο μεγαλώνεις
με τις σωστές επιλογές τον άντρα φανερώνεις

Δε θέλω εγώ στη σκέψη σου να 'χω απλά μια θέση
μα θέλω να 'μαι η μόνη σου σ' αρέσει δε σ' αρέσει

  

Να 'μουν νιφάδα του χιονιού να μπλέξω στα μαλλιά σου
έστω και ανορθόδοξα να μπω στην κάμαρα σου

Όποιος το σπόρο τον ξερό νεκρό χαρακτηρίσει

του διαφεύγει πως φυτό καινούριο θα γεννήσει

Πεθαίνω το ξημέρωμα και ξαναζώ το δείλι

απού ´ρχεσαι στον ύπνο μου και με φιλείς στα χείλη

  

Αν σε ρωτούν πως γέμισες μ´ αλάτι θάλασσα μου
μην τους το πεις παρακαλώ που ´ν´ απ´ τα δάκρυα μου

  

Ακολουθώ τα ζάλα σου μα δε τα φτάνω φως μου
ας ήταν να ´βγανα φτερά σαφή να σ´ έχω μπρος μου

Εβρέθηκα και με πολλά έτυχα και με λίγα
όμως δεν ήμουνα ποτέ μέσα στο γάλα η μύγα

Μια χάρη χρόνε σου ζητώ και θα ν' η τελευταία
πάρε μαζί τη μοναξιά να κάνετε παρέα

Να ´χα να κάμω μιαν ευχή για τον παλιό το χρόνο
θα ´τανε να ´παιρνε μαζί κάθε ανθρώπου πόνο

  

Δε μένει ακατοίκητος του άπειρου ο θρόνος
μόλις σηκώνεται ο παλιός καθίζει νέος χρόνος

  

Θα ´ρθουνε κι άλλες Κυριακές μα 'τούτη διαφέρει
σαν τη γριά βαστά γερά του γέρου της το χέρι

Μιαν ταχινή να σε ´βριχνα στο δίπλα μαξιλάρι
θα ´ταν αιτία η μοίρα μου άλλη τροπή να πάρει

Μιαν ταχινή να σε ´πεμπε του ήλιου η αχτίνα
θα ´χα να πλάθω όνειρα ολόκληρο το μήνα

Άχι και να ζωντάνευε τ´όνειρο μιαν ημέρα
καθημερνώς με τη χαρά θα κάναμε βεγγέρα

Τ´όνειρο που μου χάρισες να γίνουνταν κι αλήθεια
ήθελ´α κάμει αρωδαμούς ο έρωντας στα στήθια

Τ´όνειρο που μου χάρισες ήκαμα φυλαχτό μου
κι εκρέμασα το αριστερά κάτω από το λαιμό μου

Στ´ όνειρο απού χάρισες μια μέρα στην καρδιά μου
επίστεψα και προσκυνώ αντί την Παναγιά μου

Έχω φτερά μα δε μπορώ να τα κουνήσω φως μου
και φταις εσύ που κυβερνάς τσ´ αέρηδες του κόσμου

  

Δε ζητιανεύω τσι χαρές τις απαιτώ εν τέλει
γιατί μου τσ´ ήταξες ζωή οντ´ ήμουνε κοπέλι

  

Δε θα πετάξουμε ποτέ με τα φτερά τα ξένα
είναι οι ώμοι μου γεροί κι αντέχουνε κι εσένα

  

Δεν είναι η σιωπή φωνή ασχέτως πως βολεύει
φωνή ´ναι η δυνατή κραυγή που δίκαιο γυρεύει

  

Η μερακλίδικη ψυχή ποτέ τζη δε θα σβήσει
θα υπάρχει όσο υπάρχουνε αθρώποι μεσ´ στη φύση

  

Μαργώνω κι όμως χαίρουμαι μέσα στη φυλακή μου
αφού με κλείδωσες εσύ, καλά θα 'ναι ψυχή μου

Ακάτεχος εκίνησα του έρωντα το δρόμο
κι ως τα μισά εφορτώθηκα χίλιους καημούς στον ώμο

  

Δε μπαίνει μέτρο στην καρδιά και τα αισθήματά σου
ούτε σηκώνει ζυγαριά τα συναισθήματά σου...