ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

Όταν θα φύγω θα το βρω, ξανά το μονοπάτι,
που χάραξε παλιά η καρδιά, χωρίς πως και γιατί.
Η φλόγα που με οδηγεί είναι αυτό το κάτι,
αυτό που κάνει ζωντανό ένα άψυχο χαρτί...

Αυτή η μαγική αίσθηση, που απλώνει στον αέρα,
η αέναη αναζήτηση της λάμψης του φωτός,
που κάνει πάντα την καρδιά να φεύγει παραπέρα
και δίνει θάρρος να φανεί, ο άλλος εαυτός.

Κι αν η ρωγμή που έχω βαθιά, ξανά αιμορραγήσει,
θα ψάξω για το βάλσαμο που κλείνει τις πληγές.
Το γαλανό στον ουρανό της λήθης θα γυρίσει
και θα χαθούν τα σύννεφα που υγραίνουν τις ψυχές...

Γιώργος Μανθαιάκης
https://www.youtube.com/watch?v=6hja_ANzUr0&index=12&list=UUAN_tVcab_BMk-7R7_z3Y3Q