ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ

Δεν έχει πλέον συνοχή και λογική η σκέψη,
παρά κομμάτια διάσπαρτα του "πρώην" εαυτού μου...
Πόσους αδύναμους παλμούς μόνη η καρδιά θ' αντέξει,
που έγινε κι αυτή εχθρός του άμοιρου μυαλού μου;

Αναλαμπές ακούσιες που διώχνουν τα σκοτάδια,
φαντάζουν πλέον περιττές κι οδυνηρές συγχρόνως...
Αφού φωτίζουν όνειρα που έμειναν ρημάδια
κι όσο κι αν είναι ικανός δεν τα γιατρεύει ο χρόνος...

Ανίσχυρος αισθάνομαι πλέον για να παλέψω,
νοιώθω τα χέρια σταυρωτά με κλειδαριές δεμένα...
Οι μύες μου δε βοηθούν αυτό να τ' ανατρέψω,
βυθίζομαι αργά-αργά, πνίγοντας πια εμένα...

Μία χαριστική βολή φαντάζει σωτηρία,
εξαγνισμός καρδιάς και νου κι απελευθέρωση μου...
Αν σ' άρεσε να λέγεσαι άνθρωπος και κυρία,
δωσ' μου εσύ τη λύτρωση φονιά μου και ζωή μου...

Γιώργος Μανθαιάκης