Δυο πεταλούδες ρυθμικά, χορεύουν στον αέρα,
σ´αυτόν τον ίδιο που λυγά, ομοιόμορφα τα στάχια
και τα λικνίζει με παλμό, στον κάμπο πέρα ως πέρα,
ως κυματίζει το νερό στης θάλασσας τα βράχια...
Ύλη καλύπτει το άπειρο, αεικίνητη αιωνίως,
άοκνος ρυθμός, απαιτητός όρος από τη φύση,
φαντάζει όμως ο χορός ασήμαντος κι αστείος,
όταν ραγίσουν τα κορμιά και ο παλμός σιωπήσει...
Γιώργος Μανθαιάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου