ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ

Κορφές ψηλές, κατάφυτες,
λίμνες, ποτάμια, δάση,
μου κλέβουν τη ματιά μου,
χατήρι στην υγειά μου...

Κι εκεί που τα κελαηδίσματα
και των νερών τ´ αγγίγματα
φωλιάζουν στην ψυχή μου,
ξωκκλήσι φανερώνεται...

Στέκει λευκό περήφανα
στη μέση του τοπίου,
σταυρόδετα αισθήματα,
αγάπης πλημμυρίσματα...

Και όπως σβήνει η πλαγιά
πέφτει η ματιά σ´ άλλη μεριά...
σε θάλασσα γεμάτη
γαλάζια και αφράτη...

Να δει ψαράδες που μοχθούν
στα κύματα, μα τραγουδούν...
καίκια παινεμένα,
πάρτε μαζί κι εμένα...

Ελλάδα μάνα αληθινή,
στις συνειδήσεις μας αγνή,
πηγή μας λατρεμένη,
μα πάντα αδικημένη...

Στα μονοπάτια του κορμιού,
και στους νευρώνες του μυαλού
ονειροταξιδεύεις...
αχ πόσο με μαγεύεις...

Ποθώ να πιω κάθε σταλιά
της σπάνιας ομορφιάς σου...
αφέντρα μου πατρίδα,
του πεπρωμένου ελπίδα...

Γιώργος Μανθαιάκης