ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΙΩ ΜΑΣ...

Τί πιο αγνό συναίσθημα...μάνας με το παιδί της...
η κάθε μια θα έδινε...για ´κείνο τη ζωή της...
Πως τα ´χει όμως η ζωή...κι η μοίρα πως τα ορίζει...
κανείς στον ψεύτικο ντουνιά...τί θα ´ρθει δε γνωρίζει...

Να θέλει η μάνα του παιδιού...όλα να του τα δώσει...
κι εκείνο να ´ναι μακριά...αλλού να ´χει στεριώσει...
Να μη μπορεί να το θωρρεί...και να το καμαρώνει...
και μέσα στην καρδούλα τους...η θλίψη να ριζώνει...

Και του παιδιού της το παιδί...να το κρατά μαζί της...
κι η κόρη να το πεθυμά...να λείπει απ´ τη ζωή της...
Δυο μάνες να ´ναι σ´ άλλη γη...και δυο παιδιά σε άλλη...
και να στερούνται το απλό...μια όμορφη αγκάλη...

Μα όλα θα περάσουνε...και χρόνοι άλλοι θα ´ρθούνε....
κι ένα κουβάρι αγκαλιά...όλοι τους θα βρεθούνε...
Να περπατήσουν με χαρά...σ´ αχτίνες άσπρου ήλιου...
και το παρόν θα ´ναι σκιά...ενός κακού ονείρου...

Γιώργος Μανθαιάκης