ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ

Ένα λιοντάρι μέσα μου βρυχάται, αγριεύει,
τα ατσαλένια κάγκελα θέλει καιρό να σπάσει...
Να δείξει τί είναι δυναμή, μια αφορμή γυρεύει
και τις γραμμές της λογικής ζητάει να χαλάσει...

Πάντα το εξημέρωνα, μα δεν μ´ ακούει πλέον,
απηύδησε με τον καιρό κι έχει αφηνιάσει...
Τα σωθικά μου γρατζουνά, ορίεται κι επιπλέον,
άνοιξε πόλεμο στο νου και δεν του δίνει βάση...

Κρατάω γερά όσο μπορώ κι ας βλέπω τις πληγές μου
ν´ αυξάνονται και άφθονο το αίμα μου να ρέει...
Εκπλήσσομαι πολλές φορές από τις αντοχές μου
όμως κακά τα ψέματα το "φρούριο" καταρρέει...

Αν το αφήσω ελεύθερο θα με απομονώσει
το μέσα μου θα ´ναι λειψό και θα φυτοζωώ...
Αν μείνει κι άλλο στο κλουβί ίσως να με σκοτώσει
αν σπάσει και τα σίδερα νομίζω δε θα ζω...

Όλοι μας έχουμε βαθιά περήφανα λιοντάρια
και όσο κάποιοι τα ενοχλούν εκείνα αγριεύουν...
Τα βανασανίζουν βάναυσα με όπλα και κοντάρια
και δίκαια απ´ τα κλουβιά να βγουν κι αυτά γυρεύουν...

Γιώργος Μανθαιάκης