ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Πώς να μπορέσω πια να μπω σε αλλωνών καλούπια;
Σαράντα δύο "τέρμενα" μετρά ο ουρανός μου...
Έχω γευτεί χάδια γλυκά μα και πικρά χαστούκια,
ποιος θα μου πει θεωρητικά τα όσα είδα εμπρός μου;

Να πράξω πλέον πώς μπορώ σαν άπειρο παιδάκι;
Κάθε μου σκέψη σύνθεση βγάζει χίλιων οργάνων...
Έχω καρδιά μ´ αισθήματα, σύνεση και μεράκι,
που δεν ακολουθεί πομπές "μεγάλων" λαοπλάνων...

Συνοδοιπόρος της ψυχής είμαι και των χρωμάτων,
εκείνη με καθοδηγεί κι ειν´ άξιος ηγέτης...
Αγάπης είμαι οπαδός κι αγνών συναισθημάτων,
χωρίς ποτέ να γίνομαι για χάρη τους επαίτης...

Θαυμάτων παρατηρητής δηλώνω και της ζήσης,
δραπέτης των αισχρών καιρών, μ´ ατομική μου ευθύνη...
Φανατισμένος εραστής τ´ ανέμου και της φύσης,
προς τη χαρά της ομορφιάς το "είναι" μου συγκλίνει...

Ευθύγραμμη κατεύθυνση χαράζει η ζωή μου,
εφόσον πριν με πέρασε σ´ άγονα μονοπάτια...
Κανένας δεν καθοδηγεί τη σκέψη τη δική μου,
μένει σ´ αυτά που αρέσκονται να δουν απλά τα μάτια...

Αιθεροβάμων θα με πεις, πλάνο κι ονειροπόλο
αυθάδη και εγωιστή, νάρκισσο κι αλαζόνα...
Ίσως...δε θέλησα να ζω δέσμιος με τον δόλο,
ίσως μισώ τη συννεφιά και τον βαρύ χειμώνα...

Γιώργος Μανθαιάκης