Δυο νιοί εστήσανε χορό στα τάρταρα του άδη
και μαντινάδες πιάσανε πέντ-έξι μερακλήδες...
Μια κοπελιά 'ναστενάξανε... κι απόει του χάρου λέει:
"Χάρε σταμάτα να χαρείς τσ' αθιβολές στον άδη
σε μας που εγεννηθήκαμε στον κόσμο τον απάνω
φέρνουνε θύμησες στο νου πικρές σαν τη φωθιά σου...
που 'φηκα άντρα μερακλή σπουδαίο παλικάρι
κι αμοναχός επόμεινε 'π' όντ' ήρθες και με πήρες
τη μάνα τον πατέρα μου τσι μαυροφορεμένους
και τα παλικαράκια μου τα δυο μικρά παιδιά μου...
Μη ρίχνεις λάδι στη φωτιά και στο νερό αλάτι
Όντεν εζούσα εστήναμε καθημερνώς το γλέντι
και τα κανάκια επιάναμε κι ούλες τσι μαντινάδες
κι όντε τραβούσα το χορό εκρυφοκαμαρώνα
κι εδά απού 'ναι δίχως μου πνιγήκανε στο δάκρυ...
Άσε τα γλέντια να χαρείς κι άναψε τα καμίνια
μα 'μεις δεν έχουμε επαέ λόγο για να γελούμε...
Χάρε μη με παιδεύγεις μπλιο..."
Γιώργος Μανθαιάκης 18/7/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου