ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Κάτω απ´ το φως του φεγγαριού βρίσκομαι πάλι μόνος,
στο μέρος που σε γνώρισα και σ´ έκανα δικιά μου...
Μέσα μου πλέον ρίζωσε και φούντωσε ο πόνος,
μία προσθήκη οδυνηρή, βάρος για την καρδιά μου...

Θυμάμαι αγγελοστόλιστο χαμόγελο φορούσες,
είχες πλανέψει και αυτό το ίδιο το φεγγάρι...
Λαμπύριζε και σ´ άρεσε που το καθοδηγούσες,
πάντα κοντά σου πάσχιζε θέση κι αυτό να πάρει...

Αλώνιζες στο "είναι" μου, μου έκλεβες το βλέμμα,
σ´ ακολουθούσα στα τυφλά σαν μαγική οπτασία...
Σαν αλκοόλ μεθυστικό κυλούσες μες στο αίμα
κι εξέγειρες κάθ´ αίσθημα και κάθε φαντασία...

Σκέφτομαι αν ήσουν μάγισσα, νεράιδα τ´ ονείρου,
διαολεμένο αερικό ή χερουβίμ αγγέλων,
εφόσον καταλάγιαζες τα μόρια τ´ απείρου
κι όριζες μ´ ένα βλέμμα σου παρόν αλλά και μέλλον...

Αναρωτιέμαι κι απορώ ποιος σ´ έστειλε σε μένα,
ν´ αναστατώσεις το μυαλό κι όλη την ύπαρξή μου...
Μ´έκανες για ένα διάστημα να ζήσω ονειρεμένα
κι έδωσες νόημα και φως στη σκοτεινή ζωή μου...

Κανένας δεν κρατά το φως μέσα στα δυό του χέρια,
μα νοιώθει ρίγος και φωτιά σε κάθε άγγιγμά του...
Γι αυτό λέω πως ήσουνα κάποιο από τ´ αστέρια
που ´φυγε για να δώσει φως ξανά του ορίζοντά του...

Γιώργος Μανθαιάκης 14/10/13