Μια μέρα ανοιξιάτικη ανέβηκα στον κόσμο
μια εποχή π´ ανέδυε άρωμα από δυόσμο
Που ´φτιαχνε το τριαντάφυλλο μπουμπούκι απ´τ´αγκάθι
και μύριζε ανάσταση κι άχραντα Θεία Πάθη
Τα σκαλοπάτια της ζωής διάβηκα ένα-ένα
άλλες φορές με στεναγμούς κι άλλες ευτυχισμένα
Είχα προστάτες οδηγούς όσους με αγαπούσαν
ανθρώπους που χαρούμενος να ´μαι παρακαλούσαν
Δεν ξέρω να μεμψιμοιρώ δε θέλω να φοβάμαι
παλεύω με τη μοίρα μου στον ίσιο δρόμο να ´μαι
Στον ίδιο που παρακαλώ να ´ναι και τα παιδιά μου
τα τρυφερά βλαστάρια μου που ´ναι συνέχεια μου
Τους έδωσα εφόδια ψυχής και ντομπροσύνη
καθήκον που για όλους μας ορίζει η Ρωμιοσύνη
Μα να προβλέψω δε μπορώ το μέλλον τους πια τώρα
εφόσον τ´ απωθεί άλλου ετούτη ´δω η χώρα
Κι ας προσπαθείς φιλότιμα...στο παγωμένο κλίμα
ποτέ του δεν ευδοκιμεί του αμπελιού το κλήμα
Δώσε του ήλιο και νερό και χώμα αγιασμένο
κι εκείνο θα ´ρθει με καρπούς έγκαιρα φορτωμένο
Το έδαφος το έχουμε το κλίμα όμως λείπει
στην τεχνητή τους συννεφιά παντού φυτρώνει λύπη
Εύχομαι να φανεί το φως να λάμψει η ελπίδα
να παραμείνει η Ελλάδα μας για όλους μας πατρίδα
Γιώργος Μανθαιάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου