ΑΝΑΣΤΟΡΟΥΜΑΙ

Αναστορούμαι εποχές εικόνα πια καθάρια
που τέτοιες μέρες ήμασταν της εκκλησιάς καμάρια...

Που σηκωνόμασταν πρωί να πάμε εκκλησία
και παπαδάκια ήμασταν σε κάθε λειτουργία...

Μαλώναμε ποιοί τυχεροί θα πιάσουν τα ξεφτέρια 
και πρώτος ποιος το θυμιατό απ´του παπά τα χέρια...

Ξέραμε ότι εκεί ψηλά ένας Θεός υπάρχει
πως στις καρδιές και στη ζωή Εκείνος μόνο άρχει...

Με δέος και κατάνυξη η πάναγνη ψυχή μας
χάραζε ετούτες τις στιγμές στην ύστερη ζωή μας...

Μες στις καρδιές μας τρύπωνε οσμή από λιβάνι
από τις καθημερινές τη διαφορά να κάνει...

Τα μύρα του Επιτάφιου με τη δροσιά τ´ Απρίλη
αφήνανε γεύση γλυκιά στο νου μα και στα χείλη...

Και Θε μου την Ανάσταση αισθήσεων κουστωδία
ω τί χαρά ξεχωριστή γράφαμε ιστορία....

Ρούχα καινούρια βάζαμε (σπάνιο για τα χρόνια)
και θέλαμε η μέρα αυτή να παραμείνει αιώνια...

Περήφανα καμαρωτά βγαίναμε στην πλατεία
μες στις καρδιές των κοριτσιών να κάνουμε "αλητεία"....

Ωραίες ´κείνες οι εποχές με διαφορά από τώρα
αν κι έχουμε όλα τα καλά και του Θεού τα δώρα....

Έχουν χαθεί απ´ τη ζωή οι ηθικές αξίες
το πνεύμα κι η παράδοση που φτιάχναν ιστορίες...

Θα ´θελα να ´μουνα παιδί πάλι σ'αυτά τα χρόνια
να μη μεγάλωνα ποτέ και να τα ζούσα αιώνια...

Γιώργος Μανθαιάκης