Μες στην παλάμη μου κρατώ το τελευταίο γεια σου
σαν ξορκισμένο μυστικό που κουβαλώ ως τον τάφο
Μια χαρακιά βελούδινη τα λόγια κι η ματιά σου
αυτή την ύστατη στιγμή που έμελλε να σε μάθω
Ισορροπούσα σε σχοινί κι αν τα ´χασα προς ώρας
πάλεψα με τον πόνο μου όρθια να σταθώ
Προφυλαγμένη προς στιγμήν καταμεσίς της μπόρας
τα δάκρυα της κάθαρσης δεν μπόρεσα να βρω
Δάκρυα διαφορετικά με συντροφεύουν τώρα
στον ουρανό μου σύννεφα ´μείναν κρυσταλωμένα
Δε σταματά ούτε στιγμή στα στήθη μου η μπόρα
δε μ´ είχες, αλλά ούτε εγώ τώρα έχω εμένα
Γιώργος Μανθαιάκης
Στην Ανθούλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου