ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ένα σπουργίτι σιωπηλά εικόνες ψηλαφίζει
κοιτά δεξιά κι αριστερά...Άραγε τί γυρεύει;
Στενάχωρο και σκυθρωπό στα δέντρα τριγυρίζει
πετοκαθίζει στα κλαδιά και γύρω αγναντεύει...

-"Σπουργίτι μου τί λαχταράς; Τί τάχα να σου λείπει;
Ο πλάστης σου τις έδωσε του είδους σου τις χάρες...
Πώς ξημεροβραδιάζεσαι συνέχεια στη λύπη;
αφού δεν πέρασες εσύ φουρτούνες και αντάρες...

Έχεις φτερά κι όταν ποθείς πετάς και φτερουγίζεις,
με του ανέμου τις ριπές μπορείς και γίνεσ´ ένα...
ελεύθερο σαν κεραυνός στα νέφη αρμενίζεις,
Ποια πίκρα έχεις στο μυαλό; ´μολόγα μου και μένα"...

-"Τηρώ δεξιά κι αριστερά και μπρος ξανακοιτάζω,
ψάχνω της λήθης τη μορφή μες στων καιρών το ψέμα...
Το ένστικτό μου μαρτυρά, εδώ πως δεν ταιριάζω,
τα όνειρά μου καθ´ αυγή ποτίζονται με αίμα...

Τα κύτταρά μου καταλύει ο πόθος για αγάπη,
για μιαν αγάπη άδολη που εγώ δεν έχω νοιώσει...
Ψάχνω να βρω την έννοια στης μοίρας το κιτάπι
μα δεν υπάρχει πουθενά εκεί που λέει "γνώση""...

-"Ψάξε καλά σπουργίτι μου στ´ αμπάρια της καρδιάς σου
και θά ´βρεις αποθέματα πολλά απ´ αυτό που θέλεις
Κι αφού εκείνα ενωθούν στις στάλες της χαράς σου,
θα γίνεις ήλιος φωτεινός που πάντα θ´ ανατέλλεις"...

Η αγάπη είναι μέσα μας βαθιά εγκλωβισμένη,
θέλει να βγει μα δε μπορεί χωρίς τη συνδρομή μας...
Σαν ηλιαχτίδα βρίσκεται στα σύννεφα κλεισμένη,
που εύχεται να διαλυθούν να φέξει στην ψυχή μας...

Φταίμε που συννεφιάσαμε τον ξάστερο ουρανό της
και έτσι καταστρέψαμε το όμορφό της γέλιο..
Να επιστρέψει λαχταρά στον κόσμο τον γνωστό της,
σ´ εκείνον που αποτελλεί το βασικό θεμέλιο...

Γιώργος Μανθαιάκης