Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΜΟΥ ΟΥΡΑΝΟΣ.. ΖΕΡΒΟΥ ΤΡΙΑΔΑ ΚΑΙ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΘΑΙΑΚΗΣ

ΖΕΡΒΟΥ ΤΡΙΑΔΑ
Αστέρινε ταξιδευτή, του μυστικού ουρανού μου,
στοιχειό φιλήδονο,γλαυκό,φάντασμα,αερικό μου,
πετράδι ζαφειρένιο μου,και ξωτικό του νου μου,
κάστρο μου απόρθητο,κρυφό,ξωκλήσσι ερημικό μου.

Ηλιόπλαστε ημίθεε,μονάρχη στην καρδιά μου,
κατακτητή,κουρσάρε μου,άστρο μου φωτεινό μου,
παλμέ μου ακανόνιστε,ανάσα μου,φωτιά μου,
δεν θέλω να χαθείς ποτέ από τον ουρανό μου.

Δεν θέλω να'σαι μοναχός τις νύχτες που θα λείπω,
δέκα φεγγάρια ασημιά,θα στείλω κεραυνέ μου,
να σε γεμίζουνε φιλιά,και της καρδιάς το χτύπο,
θα στείλω να γλυκαίνονται τα μέλη σου ακριβέ μου.

Πήγασο με λευκά φτερά,άτι παραμυθένιο,
απόκοσμο και μαγικό για να σε μεταφέρει,
όπου ποθεί το σώμα σου το μαργαριταρένιο,
θα σε δροσίζει όταν πετάς, του πόθου μου τ'αγέρι.

Ταξιδευτή μου ουράνιε,μόλις γλυκοχαράξει,
προσγείωσε το άρμα σου στην πόρτα την δική μου,
το πάθος σου,την πεθυμιά,την έρπουσα θ'αδράξει,
το χέρι μου κι η απόλαυση, θα'ναι καταδική μου...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΘΑΙΑΚΗΣ
Της ύπαρξης μου βάλσαμο, του πόθου μου βοτάνι,
νεράιδα του ονείρου μου, ανέλπιστη χαρά μου...
Η λογική και η καρδιά τα σχέδια της κάνει,
προσμένει φως της χαραυγής, πως θα βρεθείς κοντά μου...

Διαμάντι ακατέργαστο, ασήμι εύπλαστο μου,
μάλαμα ακριβοσκάλιστο, σπάνιε θησαυρέ μου...
Ως και το χώμα που πατώ, ραγίζει στο χορό μου,
μια ευτυχία σαν αυτή δεν ένοιωσα ποτέ μου...

Αστέρι ακανόνιστου σχήματος και πορείας
στου κρυσταλλένιου μου ουρανού την σίγουρη αγκαλιά,
καθόρισε του μέλλοντος την άγραφη ιστορία
και έλα να πετάξουμε σαν δυο μικρά πουλιά...

Στη χαραυγή του ονείρου μου γίνε πνοή και λάμψη
κι άρωμα ανοιξιάτικης αιθέριας πανδαισίας,
μολύβι που τον πρόλογο ποιήματος θα γράψει,
χαράζοντας επιμελώς σημάδια ευτυχίας....

Άνοιξαν πλέον διάπλατα του παραδείσου οι πόρτες,
να μπούμε δυο πρωτόπλαστοι στους κήπους της Εδέμ...
Οι δυστυχίες χάθηκαν, ως θαύμα πρώτες-πρώτες
και όλα τα προβλήματα κλείδωσαν στο μηδέν....