Η ΔΙΑΘΗΚΗ

Δε θέλω φίλους συγγενείς, τη μέρα π´ αποθάνω,

ν´ ακούω ευχολόγια στον τάφο μου από πάνω...

Να λένε "τί καλό παιδί", να κλαίνε να χτυπιούνται,

για τη χαμένη μου ζωή να δείξουν πως λυπούνται.

Θέλω δυο φίλους καρδιακούς, φίλους που με στηρίζουν,

που στη ζωή είναι δίπλα μου και με υποστηρίζουν...

Μ´ αποκαλούνε "ΑΝΘΡΩΠΟ", γνωρίζοντας ποιος είμαι,

το "πάρε" ξέρουνε καλά κι όχι απλά το "δίνε"...

Αυτούς που μ' αποδείξανε, πως θέλουν το καλό μου,

όταν με μπόρες και βροχές στάθηκαν στο πλευρό μου. 

Δε θέλω όσους ζηλέψανε, το χρήμα και τη δόξα,

που είχανε συμφέροντα καμιά φορά και λόξα...

Αυτούς που μου χτυπούσανε, με νόημα την πλάτη,

και ξέρανε πως έπιανε για να ζητήσουν κάτι...

Πήρανε ότι θέλανε κι αυτόματα χαθήκαν,

βρήκανε πλάτες πιο καλές και εξαφανιστήκαν. 

Η μάνα κι ο πατέρας μου εξ άπαντος να ´ρθούνε,

π´ άφησαν χνάρια καθαρά απάνω να πατούμε...

Εκείνοι δώσανε πνοή σ´ όλα τα όνειρα μου,

και γίνανε η αφορμή για να χτυπά η καρδιά μου. 

Τα όμορφα βλαστάρια μου που ´ναι η συνέχειά μου,

που πάλεψα να πάρουνε όλα τα πρότυπά μου. 

Θέλω και τη γυναίκα μου να τη θωρώ απ´ το μνήμα,

τέτοια ομορφιά αμοναχή θα μείνει κι είναι κρίμα. 

Ανθρώπους που μ´ αγάπησαν χωρίς να το γνωρίζω,

τιμή μου να τους δω εκεί, να παραστούν ελπίζω.

Μόνο αυτωνών τα δάκρυα, αν βρέξουνε το χώμα,

θα μου κρατούνε συντροφιά κι ας σκεπαστώ ακόμα. 

Μόνο αυτωνών οι προσευχές, θα δώσουν στην ψυχή μου,

γαλήνη που αποζητώ να πάρω μπλιο μαζί μου. 

Γιώργος Μανθαιάκης