ΓΙΕ ΜΟΥ...

Τώρα που μεγάλωσες 
μπορώ να στο πω...

Ο κόσμος, γιε μου, 
δεν είναι αυτός που σου αφηγήθηκα
τα βράδια που σου διάβαζα παραμύθια.
Δεν είναι ο ιδανικός και ούτε 
περιβάλλεται από μπλε και ροζ συννεφάκια...
Προς τη γκρίζα απόχρωση θα έλεγα, τείνει.

Κι ο άνθρωπος...
Ο άνθρωπος δεν είναι όπως σου τον περιέγραψα.
Εκείνος, γιε μου, κλέβει...
Κλέβει την ευτυχία του διπλανού του.
Κανείς δεν θέλει να ζει χωρίς αυτήν.

Μα θα μου πεις δεν μπορεί να φτιάξει
μια δικιά του;
Σίγουρα θα μπορούσε, αλλά κι αυτός
ανήκει στη γενιά μου.
και η δική μου η γενιά μεγάλωσε
με κλεμμένες και με δανεικές ευτυχίες.

Γι' αυτό, εσύ γιε μου, πρόσεξε...
Μην ζηλέψεις τον κήπο του γείτονα,
αλλά φτιάξε δικό σου κήπο.
Μην προσπαθήσεις να κλέψεις
την ευτυχία του διπλανού,
αλλά δημιούργησε την δική σου
ΜΟΝΑΔΙΚΗ ευτυχία....

Εγώ... Εγώ θα είμαι εκεί
να σου δείχνω τις κακοτοπιές.
Θα είμαι εκεί να αρπάζω τους λωτούς
που θα σου προσφέρουν οι λωτοφάγοι...
Όσο αντέχω...Θα είμαι εκεί, παιδί μου...

Γιώργος Μανθαιάκης