ΞΑΦΝΙΚΑ

Σ´είδα μπροστά μου ξαφνικά όπως στα όνειρα μου,
αυτά που ελπίδα μου έδιναν ότι θα σ´ αντικρύσω...
του ονείρου ήταν συνεργός και η φτωχή καρδιά μου,
που έλεγε "χωρίς αυτήν, δε θα μπορώ να ζήσω"...

Δεν ξέρω αν η μοίρα μου θέλει να με γιατρέψει,
ή αν αυτό που αποζητά, είναι ο θάνατος μου...
αν είχα λιγοστές χαρές και θέλει να τις κλέψει,
ή αν σε έστειλε εδώ, απλά για το καλό μου...

Αυτό που ξέρω, είναι πως είχα σχεδόν πεθάνει,
το φανερώνει η καρδιά που άρχισε να χτυπά...
φαίνεται απ´ τα όνειρα που ο νους μου ξανακάνει
κι απ´ την ψυχή μου που ρωτά "τί έρχεται μετά;"

Πώς να μιλήσω, τί να πω και πώς να ´ρθω κοντά σου;
έφτιαχνα σχέδια καιρό μα όλα αχρηστευτήκαν...
δεν ξέρω πώς, αλλά ποθώ να νιώσω τ´ άρωμα σου,
να πω με βεβαιότητα "τα όνειρα μου βγήκαν" ...

Το βήμα μου μετέωρο καθώς σε πλησιάζω,
μα ξαφνικά αισθάνομαι να με τρυπούν βελόνες...
σ´ αγκάλιασε ο διπλανός κι έμεινα να κοιτάζω,
καθώς βυθίστηκα ξανά σε ισόβιους παγετώνες...

Γιώργος Μανθαιάκης