ΑΣΤΡΟΦΕΓΓΙΑ

Θυμούμαι π´ ανταμώναμε...σ´ ένα μικρό ξωκκλήσι...
και για ν´ ακούσει τσ´ όρκους μας...εσώπαινε κι η φύση...
Εγαληνεύαν τα πουλιά...ν´ αφρουκαστούν κι εκείνα...
κι ανθίζανε μες στο λεπτό...τα ρόδα και τα κρίνα...

Μόνο το γάργαρο νερό...πλήθαινε στο ρυάκι...
να συνοδεύει μουσικά...την άχραντη αγάπη...
Μας τύλιγαν οι ευωδιές...του ανθισμένου δάσους...
κι ο δροσερός ο άνεμος...του άσπιλού μας πάθους...

Όμορφη ´κείνη η εποχή...και τα αισθήματά μας...
νιώθαμε δυο μικροί Θεοί...κι όλα ´τανε δικά μας...
Μετά από χρόνια και καιρούς...ονειρομπερδεμένα....
θολά φαντάζουνε στο νου...τώρα τα περασμένα...

Τίποτα δε θυμίζει πια...εκείνα τα όνειρά μας...
που αποδέκτη είχανε...μονάχα την καρδιά μας...
Ζούμε μες στη ρουτίνα μας...μ´ όνειρα σκοτωμένα...
κι η εποχή αισθήματα...μας βγάζει ναρκωμένα...

Περνά μπροστά μας η ζωή...ορμητικό ποτάμι...
κι όσα κι αν αποκτήσουμε...δεν ξέρουμε το "φτάνει"...
Όμως ποτέ δεν είν´ αργά...καρδιά μου χαμογέλα...
πάμε να ζήσουμε ξανά...την παιδική μας τρέλα...

Έλα να δούμε τη ζωή...με της ψυχής τα μάτια...
να δεις για πότε γίνεται...το σύννεφο κομμάτια...
Πάμε αγάπη μου μακριά...στ' ονείρου μας τη χώρα...
πάρε το τρένο της ζωής...στις ράγες της προχώρα...

Κοίτα τη μέρα που περνά...απ´ την καλή της όψη...
αυτή που η ρουτίνα μας...στα δυο την έχει κόψει...
Και θα φανεί αστροφεγγιά...στο μέλλον το δικό μας...
αν γίνει μπλε ο ουρανός...καρδιά μου στο παρόν μας...

Γιώργος Μανθαιάκης