ΣΤΗ ΦΛΑΜΟΥΡΙΑ...

Θαμπό, αχνό, του φεγγαριού το φως, δεν έχει λάμψη,
τ' αηδόνια πλέον ρυθμικά, για μας δεν τραγουδάνε...
δεν με χαϊδεύει ο ήλιος μου, βάλθηκε να με κάψει,
τα πλοία που σαλπάρουν πια, σ' άλλων λιμάνια πάνε...

Την τρέλα με την λογική μία κλωστή συνδέει,
σαν μιας αράχνης τρυφερός ιστός που πάει να σπάσει...
είμαι σαθρός...σαν έδαφος που όλο καταρρέει,
άλογο...που η αρρώστια του θάνατο επιτάσσει...

Ξέρω...απ' αυτά δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει,
δεν θα 'χω τον παράδεισο που τόσο αποζητώ...
στη φλαμουριά που δυο αρχικά μες σε καρδιά είχες φτιάξει,
θα είμαι αν με χρειαστείς, αγάπες να πενθώ...

Γιώργος Μανθαιάκης