Λευκό μου περιστέρι

Στα πέρατα της προσμονής χάθηκε πάλι η σκέψη
στων οριζόντων τις γραμμές βγήκε να σε γυρέψει
κάθε ασκελιά κι ένα γιατί, κάθε γιατί και δάκρυ
δε βρίσκει τόπο η ψυχή, στου λυτρωμού την άκρη.

Σ´ άλλων ανθρώπων την αυγή και σ´άλλων κόσμων δείλι
σ’ αλαργινούς ωκεανούς, φτάνει γι αυτά τα χείλη
συνδράμει μέχρι κι ο Θεός, τις θάλασσες μερεύει
να μη βουλιάξει η πεθυμιά που γοργοταξιδεύει.

Στην ρότα τους αφέθηκα κι εγώ και ξεμακραίνω
με τις χρυσές κλωστές του νου, σενάρια υφαίνω
στη λάμψη και το γέλιο τους είμαι παραδομένος
κι απ´ τα στενά της λογικής, νιώθω αποκομμένος.

Όσο πληθαίνουν οι σκιές, το σύννεφο αγριεύει
κι όσο βουρκώνει ο ουρανός, η θλίψη δε στερεύει
που να σε βρω, πώς να σε δω και πως μπορώ να ζήσω
μονάχα μέσα στ´ όνειρο ίσως να σ´αντικρίσω.

Χαλάζι πέφτει στην καρδιά και πάγωσε το χρόνο
σαν τα σπαρτά… τα φύλλα της, λιώνουνε απ´τον πόνο
πήρες μακριά μου τη χαρά, τ΄όμορφο καλοκαίρι
μίσεψες και λησμόνησες, λευκό μου περιστέρι.

Γιώργος Μανθαιάκης (με ορισμένες εξαιρετικές πινελιές της ποιήτριας Θάλεια Αυγερινού)