ΕΘΙΣΜΟΣ

Διαχύθηκες στο είναι μου μεθυστικό πιοτό
κι αμέσως εξαπλώθηκες σ´όλα τα κύτταρα μου...
Τις φλέβες μου διέτρεξες μ´ απώτερο σκοπό,
να εγκατασταθείς βαθιά στην άμοιρη καρδιά μου...

Κι αυτή μέσα στη λήθη της συνέχεια σε ποθούσε,
ένοιωθε μέθη μέσα της σε κάθε άγγιγμα σου...
Το λίγο δεν της έφτανε το πιο πολύ ζητούσε
κι εσύ με στάλες δάνειζες "κάτι" απ´ την χαρά σου...

Κατάντησες εξάρτηση μοιραίος εθισμός,
σαν αλκοόλ στο αίμα μου σαν κάφτρα του τσιγάρου...
Αυτές τις ώρες που ένοιωθα νωθρός, μηδαμινός,
πετούσαν γύρω μου σκιές που είχαν φτερά του χάρου...

Μα δεν θα πω "έλα κοντά δώσε μου ακόμα λίγο",
θα βάλω κι άλλη δύναμη να σηκωθώ να φύγω...
Όπως ο κάθε εθισμός είναι στη θέλησή μου,
να δώσω τέλος σ´όλο αυτό να φτιάξω τη ζωή μου...

Κουράγιο βρίσκει το μυαλό σε μιαν αναλαμπή του,
πριν απ´ το τέλος κάθε τι δείχνει τη δύναμή του
Κι αν εκμεταλλευτείς σωστά τη "δυνατή" σου ώρα
βγάζεις φτερά και χάνεσαι πάνω από τη μπόρα...

Γιώργος Μανθαιάκης