ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ

Προπάππο είχα παραμυθά το λέω αυτό αλήθεια
και μαζευόταν το χωριό ν´ ακούσει...παραμύθια...

Τότε στα χρόνια τα παλιά δεν είχε διασκεδάσεις
τη νύχτα κάπως έπρεπε λοιπόν να την περάσεις

Τότε που μόνος φωτισμός ήτανε το φεγγάρι
ζούσαν σε ταπεινά κελιά μα με περίσσια χάρη

Ασβεστωμένες οι αυλές γεμάτες με λουλούδια
κι οι ανθρώποι φάνταζαν θαρρείς ίδιοι με αγγελούδια

Συζήτηση σκαρώνανε μέχρι που να νυχτώσει
πλάγιαζαν και σηκώνονταν πρωτού να ξημερώσει

Να πάνε στα χωράφια τους που ήτανε το βιος τους
πίσω βαδίζανε αυτοί κι ο γάιδαρος εμπρός τους

Και όταν επιστρέφανε χαρές και πανηγύρια
λίγο ψωμί τους χόρταινε σαν τα καλά τα μύρια

Άλλοι με τ´ οργανάκι τους γυρίζαν τα σοκάκια
φτιάχναν παρέες όμορφες κι έβγαζαν τα μεράκια

Το άφθονο ταλέντο του με την περίσσια χάρη
και η γιαγιά μου (η κόρη του) άκοπα το ´χε πάρει

Σε κάθε παραμύθι της μέρος του αισθανόμουν
άλλες φορές χαιρόμουνα κι άλλες φορές φοβόμουν

Αγνές καθάριες εποχές ανέμελα τα χρόνια
μακάρι να κρατούσε αυτή η ανεμελιά αιώνια

Γιώργος Μανθαιάκης