Του δειλινού η προσμονή με γέμισε με θάρρος,
προοίμιο της βουβής νυχτιάς που λαχταρώ να φτάσει,
να φύγει από πάνω μου της θλίψης κάθε βάρος,
και στο σκοτάδι η γυμνή σου η μορφή να μ´ αγκαλιάσει...
Της πανσελήνου τ´ άγιο φως, να λούσει τα κορμιά μας,
ν´ ακούσω απ´ τα χείλη σου πάτερ ημών αγάπης,
όρκοι ψυχής ατέλειωτοι από τα στόματά μας,
με το φεγγάρι ολονυχτίς, λάμπα της πλάνας πλάσης...
Γιώργος Μανθαιάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου