ΝΩΘΡΟ ΣΩΜΑ

Στις λεωφόρους της πολύβουης πόλης
τριγυρίζεις ζητώντας ζωή,
μα δεν πρόλαβες, πέρασε μόλις...
μην φωνάζεις...!! δεν έχεις φωνή...

Με φτηνό πατσουλί ραντισμένη,
και κραγιόν που προδίδει φιλιά...
Στη γωνιά κάποιος γέρος προσμένει
να χωθεί σε νεαρή αγκαλιά...

Δε χαμπαριάζεις εσύ από τέτοια,
δεν σου κάνουν αίσθηση πλέον...
Όποιος έχει βαθιά του σεκλέτια
θα πληρώσει κατιτίς επιπλέον...

Δεν σε νοιάζει η βροχή και το κρύο
και ας είσαι ντυμένη ελαφρά...
Η αντοχή σου έχει γίνει θηρίο
όλα μπρος σου φαντάζουν σαθρά...

Ίσως είναι μονάχα το χρήμα,
ίσως είναι απλά μια δουλειά...
Δεν λογιάζεις καθόλου το κρίμα
που φωλιάζει στα ξένα φιλιά...

Μα τα χρόνια πετάνε και φεύγουν
και σ´αφήνουν μια γεύση πικρή,
τώρα πια οι σωστοί σ´αποφεύγουν
κι η ζωή σου φαντάζει μικρή...

Στην καρδιά σιγοσβήνει ο ήλιος,
πλησιάζει γοργά η βροχή...
Ήταν κάποτε γνώριμος φίλος,
μα παλιά...σε μιαν άλλη εποχή...

Ούτ´ο γέρος δεν σε πλησιάζει,
σ´απορρίπτει με μιας αβλεπί...
Κι ένα σώμα νωθρό που πληγιάζει
κλαίει και φεύγει ανεπιστρεπτί.....

Γιώργος Μανθαιάκης