ΜΕ ΛΕΝΕ ΝΤΑΙΖΗ...

Δεν ξέρω τι 'ναι η "γραφή" που αρέσει στους ανθρώπους
κι ούτε μπορώ λέξεις να πω σαν τα μεγάλα ζώα...
Κλείνω αυτά που αισθάνομαι, μες στης ψυχής τους τόπους
σκύβοντας το κεφάλι μου είμαι δεν είμαι αθώα...

Άνοιξε την καρδούλα σου κι ίσως να καταλάβεις,
αυτά που θέλω να σου πω με την δική μου σκέψη...
Μπορεί κι εσύ στο μέλλον σου να τα συμπεριλάβεις,
στον τρόπο που μου φέρεσαι χρόνια και σ'έχω αντέξει...

Με λένε Νταίζη...μόνο αυτό...επίθετο δεν έχω...
είμαι μικρή και περπατώ στα τέσσερα μου πόδια...
Δεν ξέρω να παρατηρώ δεν ξέρω να προσέχω,
η φύση δεν μου δίδαξε τα σύγχρονα εμπόδια...

Ναι! σίγουρα κατάλαβες! μιλάς με ένα σκύλο,
ένα ζωάκι τριχωτό που ζει στον κόσμο μέσα...
Όσο κι αν με περιφρονείς πάντα θα μ'έχεις φίλο,
γιατί έχω καλή καρδιά μ'αισθήματα και μπέσα...

Νοιώθω κι εγώ, όπως κι εσύ, τον πόνο και τη λύπη,
αισθάνομαι κι εγώ χαρά, νοιώθω και δυστυχία...
Μα πίστεψέ με, φίλε μου, τίποτα δε μου λείπει,
αρκεί σ'εσένα, αφεντικό, να δίνω ευτυχία...

Έχω αδέρφια αρκετά...αδέσποτα τα λένε,
που στα σκουπίδια ψάχνουνε κάτι να βρουν να φάνε...
Λερώνουν τα πλακόστρωτα χωρίς όμως να θένε,
αφού δεν έχουν σπιτικό όπως εσύ να πάνε...

Δεν γεννηθήκαν όλα τους καταμεσής στον δρόμο,
κάποιοι που τα βαρέθηκαν τ'άφησαν να γυρίζουν...
Ίσως κι αυτά αισθάνονται μέσα τους κάποιο πόνο,
τα 'χεις ακούσει γοερά νύχτες να μουρμουρίζουν...

Μπορεί μονάχα να ποθούν τ' αφεντικού το χάδι,
λίγη σπιτίσια ζεστασιά που είχαν πιο παλιά...
Μπορεί να νοιώθουν μοναξιά και φόβο στο σκοτάδι,
ίσως ζητούν ενός παιδιού τη γνήσια αγκαλιά...

Όπως κι εγώ ζητούν κι αυτά να σε υπηρετήσουν,
να δώσουν θέλουν πράγματα χωρίς ν'ανταποδώσεις...
Ποθούν απλά να 'χουν σκοπό για να μπορούν να ζήσουν,
και είσ' ο μόνος που μπορείς αξία να τους δώσεις...

Προστάτεψέ μας φίλε μου απ' το κακό το χέρι,
κάνε κι εσύ ότι μπορείς ν' αφανιστεί η φόλα...
Σκέψου απλά πως ο Θεός, σου 'δωσε το μαχαίρι
γι' άμυνα κι όχι να χτυπάς τ'αθώα ζώα όλα...

Γιώργος Μανθαιάκης