Μια μπερδεμένη προσευχή τα "θέλω" και τα "πρέπει",
που κλείνει μέσα σε κλοιό τ´ ανθρώπινα "πιστεύω"...
ασπίδα που λαβωματιές άνετα επιτρέπει,
μέσα στα κύτταρα περνά την έννοια "παλεύω"...
Πόρτες ερμητικά κλειστές...παράθυρα χτισμένα...
στου χωροχρόνου τη ροή, παράδοση άνευ όρων...
Σε στεγανή καταπακτή...τα όνειρα κλεισμένα,
μές σ´ ένα σπίτι χαμηλό, περιορισμένων χώρων...
Μετά από αγώνα του μυαλού, το φως, σου λαμπυρίζει,
σα να καλεί να πας κοντά, ελπίδα μήπως βρεις...
Όμως η ατυχία σου, που περιτρυγιρίζει,
θα βάλει το χεράκι της στο υπόγειο να μπεις...
Να επιλέξεις δε μπορείς τα "θέλω" ή τα "πρέπει",
αυτά σε επιλέγουνε κι απλά ακολουθείς,
μέχρι εκεί όπου το φως, να βλέπεις επιτρέπει,
θα φτάσεις κι έτσι στη ζωή μπορείς να πορευτείς....
Γιώργος Μανθαιάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου