Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Έτσι τελείως έξαφνα, βρέθηκα στα παιδικά μου χρόνια,
τότε που ανέμελο παιδί έπαιζα σε μυρωδάτες γειτονιές,
παιχνίδια ξεχασμένα απ' το χρόνο κι απ' τους ανθρώπους.
Αγνά, χαρούμενα παιχνίδια!
Τότε που έλουζε τα μαλλιά μου ο ήλιος της αθωότητας και 
μεσουρανούσε στην ψυχή μου ένα αστέρι ελπίδας, μεγαλύτερο
από την γη ολόκληρη...
Μια αίσθηση αγαλλίασης και θαλπωρής κυρίευσε τα σωθικά και το μυαλό μου!
Δεν κράτησε πολύ... Ήρθε απροσδόκητα ένα γαργαλητό "γιατί" που αντικαθιστούσε αργά και σταθερά τα πανώρια συναισθήματα, ώσπου μου έγινε κόμπος στο λαιμό... Ξύπνησα...
Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει μηχανή του χρόνου;

Γιώργος Μανθαιάκης