ΘΥΜΑΜΑΙ;

Θαρρώ χειμώνας ήτανε ή άνοιξη; Δεν ξέρω...
που στην Ελλάδα μπήκανε εκείνοι οι "σταυροφόροι"...
Κλαδί ελιάς κρατούσανε ή όπλα; Πού να ξέρω;
τη σκέψη και τη μνήμη μου τερμάτισαν οι φόροι....

Σωτήρες από άλλη γη ή μακρινό πλανήτη;
Ίσως να ήταν γείτονες που ήθελαν το καλό μας...
Θυμάμαι πως τρυπώσανε μέσα σε κάθε σπίτι
κι οι άμοιροι ζητήσανε απλά τον οβολό μας...

Και όλοι εμείς αχάριστοι τους είχαμε τσαντίσει...
Σα να θυμάμαι αμυδρά πως δεν υπήρχε λόγος...
Με την καλή κυβέρνηση συμπορευτές στην κρίση,
να σώσουν θέλαν το λαό που έπασχε αναλόγως...

Όλα καλά και άγια, μνημόνια-ευαγγέλια,
μελετημένα άψογα έως μικρής κουκκίδας...
Κι εμείς θυμάμαι κλαίγοντας μας πιάνανε τα γέλια,
κι είπαμε "θα παλέψουμε μέχρι στερνής ρανίδας"...

Τα ένοιωσε ο καναπές της πάλης τα μαρτύρια,
κάηκε κι η τηλεόραση απ´ το πολύ το σάλιο...
Αφού θυμάμαι μου ´μειναν στα χέρια τα ελατήρια
κι έψαχνα γι' άλλον καναπέ στα μπάζα, στον παράλιο...

Και να που ήρθε ο καιρός, το πλήρωμα του χρόνου,
να δείξει την ανάκαμψη που ´φεραν οι θυσίες...
Και εύχομαι πολιτικέ της πίκρας και του πόνου,
εικόνα να σε κάνουνε μέσα στις εκκλησίες...

Κι αν τύχει να σε θυμηθώ θ´ ανάψω ένα κεράκι,
σε σένα που τη χώρα μου έβ(γ)αλες απ´ το βούρκο...
Κι ας δώσει να βελτιωθεί η μνήμη του κοσμάκη,
μόνο μη γίνεις μόνιμος κάτοικος...Ακαπούλκο...

Γιώργος Μανθαιάκης