ΚΙ ΕΣΥ ΤΟ ΕΙΔΕΣ...

Κι εσύ στην απογευματινή σου βόλτα το είδες το παιδί που κοιμόταν μέσα στη λάσπη,
κάτω από τον πλάτανο που στολίζει τις όχθες του ρυακιού...
Εκεί, δίπλα από το παλιό γεφύρι, κουλουριασμένο μήπως βρει ζεστασιά μέσα στο ίδιο του το σώμα
και σκεπασμένο με λογιών-λογιών χαρτόνια....
Κι όλοι όσοι πέρασαν το είδαν και διέκρινες στο ύφος τους το αίσθημα της λύπησης.
Όπως το βλέμμα σου έπεφτε στους μορφασμούς των περαστικών,
συνέλαβες τον εαυτό σου να κάνει ακριβώς τον ίδιο
και αμέσως μετά ένας κόμπος έσφιξε την καρδιά σου, 
καθώς ο αέρας τίναξε με βία μερικά χαρτόνια πάνω από το ταλαιπωρημένο παιδάκι.
Σκέφτηκες: "γιατί δεν βρίσκεται κάποιος να βοηθήσει αυτό το παιδί;" 
και έπειτα δίχως να βγάλεις τα χέρια από τις τσέπες του ακριβού σου παντελονιού, 
σηκώθηκες να φύγεις γιατί δεν άντεχες το θέαμα...
Όταν αργότερα διήγηθηκες στην παρέα σου το συμβάν και σε ρώτησαν γιατί δεν πήγες κοντά, 
έστω να ξαναρίξεις το χαρτόνι πάνω του, είπες "μα πως να πάω κοντά αφού είχε λάσπες;"...

Γιώργος Μανθαιάκης