ΕΠΟΧΕΣ

Καλοκαίρι
Θάλασσα ήλιος χρώματα απ´ το πρωί στημένα
κι αργότερα ακρογιαλιές λουσμένες στο φεγγάρι
να καρτερούν ανελλιπώς πλάσματα αγαπημένα
να τους προσθέσει κάθε τι μια πινελιά από χάρη

Κοίταξε πως η ανατολή γαλήνια χαρίζει
ελπίδας γνώση στην ψυχή και στο μυαλό εικόνες
Στον πρωινό τον ουρανό καρδιά που φτερουγίζει
σαν θεία λάμψη και γελά στου κόσμου τους θαμώνες

Του δειλινού κεράσματα σε όλες τις αισθήσεις
τα χρωμολαμπυρίσματα που αντανακλά το κύμα
Του ηλιάτορα το βύθισμα φρόντισε να το ζήσεις
με ευφορία παιδική αλλιώς θα είναι κρίμα

Αρώματα και μουσικές γεμάτες μεγαλείο
διασκορπά με σιγουριά το απαλό αγέρι
Σα να διαβάζω της ζωής το μαγικό βιβλίο
αισθάνομαι κάθε φορά που ζω το καλοκαίρι

Φθινόπωρο
Κοίτα! τα φύλλα πέφτουνε ανάλαφρα στο χώμα
σαν κιτρινίζουν τα κλαδιά και η αυγή νοτίζει
Στου Φθινοπώρου την σιωπή ανατριχιά το σώμα
στα πρωτοβρόχια της ζωής το είναι μου γυρίζει

Τα σύννεφα στον ουρανό κρατούν αχνή πορεία
σαν πλοία που η ρότα τους είναι καθορισμένη
Μια κουστωδία ψυχική που γράφει ιστορία
μια εποχή που οι αλλαγές έχουν στιγματισμένη

Έχει και το Φθινόπωρο παραμυθένια χάρη
όλα τριγύρω αλλάζουνε σεβόμενα τη φύση
Σαν λάμψει ο ήλιος δυνατά κρύβεται το φεγγάρι
όμως ποτέ η μαγεία του δεν πρόκειται να δύσει

Χειμώνας
Μέσα σε μαύρα σύννεφα ο ουρανός πνιγμένος
κρύα η πλάση μα οι καρδιές με θέρμη ποτισμένες
Ο νους μες στις ολόλευκες νιφάδες βυθισμένος
έφτασαν τα Χριστούγεννα ημέρες αγιασμένες

Παρέες φίλοι συγγενείς στο τζάκι μαζεμένοι
και ο παππούς στη μια μερά να λέει ιστορίες
Εδώ η οικογένεια μ´αυτά είναι δεμένη
καθώς στον κύκλο της φωτιάς φωλιάζουν εμπειρίες

Ανθίζουν οι αμυγδαλιές αλκυωνίδες μέρες
σημάδια ανόρθωσης ψυχής της άνοιξης προοίμιο
Όσο και να προσπάθησε δεν πιάσαν οι φοβέρες
κι οι εικασίες που ήθελαν τη χειμωνιά σαν δήμιο

Άνοιξη
Από την πρώτη μέρα της Ανάσταση μυρίζει
του Χριστιανού η προσμονή μετ´ άπο Άγια Πάθη
Αρώματα και ευωδιές απανταχού χαρίζει
γεννόντας τριαντάφυλλα με σώμα απ´ αγκάθι

Αποκριάτικη στολή φορεί πάνω απ´τα ρούχα
το κέφι χαρισματικά στα ουράνια εξυψώνει
Άνοιξη μάνα τρυφερή κόρη προνομιούχα
αισθήσεις και αισθήματα στην πλάση καθηλώνει

Προάγγελο καλοκαιριού στέλνει τα χελιδόνια
δίνει στην κάμπια χρώματα και να πετά την κάνει
Ρίχνει στη μαύρη λησμονιά το κρύο και τα χιόνια
χατήρι της τα όνειρα βγαίνουν στο με'ι'ντάνι

Κάθ´ εποχή στον κόσμο αυτό έχει δικιά της χάρη
και διασκορπά μες στις ψυχές όνειρα και ελπίδες
Δε θα ´ταν όμορφη η γη αν είχε το φεγγάρι
μόνιμη λάμπα τ´ ουρανού χωρίς τις ηλιαχτίδες

Γιώργος Μανθαιάκης