ΟΙ ΒΟΥΕΣ ΚΙ ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ

Τσιμεντένιος ο δρόμος μα έχει θέα σε μιαν άκρη πιο πέρα
θορυβώδης η νύχτα μας μιλάει και βουβαίνετ' η μέρα
"Σε μι' αγάπη μεγάλη" μου 'χες πει "δε χωρούν όλ' οι άλλοι"
ο καιρός κάθε ψέμα μικρό στην αλήθεια θα βγάλει

Τη σιωπή μας ταράζει συνεχώς κι ανελέητα ο χρόνος
με φωνές που δηλώνουν πως είναι αθάνατος μόνος
Μου 'χες δώσει το χέρι μες στης νύχτας την ατέλειωτη πλάνη
και μου είπες "αγάπη ζητώ, λίγη αγάπη μου φτάνει"

Τα υγρά σου τα μάτια χαρακιές που θολώνουν το βλέμμα
η αλήθεια απέχει μια σκελιά για ν'αγγίξει το ψέμα
Ξημερώνει κι η βουή της σιωπής σταθερά χαμηλώνει
μες στον κόσμο που τρέχει και πάλι θα μείνουμε μόνοι

Εσύ κι εγώ μες στον βυθό
σήκωσε με τον ήλιο μας να δω
άπλωσε μου τα δυο χέρια σου να σφίξω
απ' τον βούρκο σαν σκιά να σε τραβήξω
Είναι τόλμη η αγάπη και ευθύνη
κάθε κομμάτι της ζωή στο παζλ πρέπει να δίνει
Κάθε νύχτα κάθε μέρα να είσαι 'δω
για να σου δείχνω το πόσο σε αγαπώ...

Οι βουές κι οι σιωπές της ψυχής τώρα πια χαμηλώσαν
σταυροδρόμι πατούν οι καρδιές και τα θέλω ενώσαν...

Γιώργος Μανθαιάκης