ΤΕΡΜΑ Η ΘΑΛΑΣΣΑ...

Ακούσετε τα χάλια μου φέτος το καλοκαίρι
ηντά ´παθα ο χριστιανός μια μέρα μεσημέρι...

Είπα να κάνω μια βουτιά στης θάλασσας τον πάτο
κι εγίνηκε ο λογισμός με μιας τα πάνω-κάτω...

Φταίει αυτό που αντίκρυσαν τ´ αρμυριασμένα μάτια
´πο κάτω από το νερό κι έγινα δυο κομμάτια...

Ζαλίστηκα όταν έκθαμβος αντίκρυσα δυο πόδια
κι αισθάνθηκα πως μ´ έπνιγαν πλοκάμια από χταπόδια...

Ωσάν γλυπτό που φτιάχτηκε απ´ του Θεού τη σμίλη
μαργαριτάρι σφαλιχτό σ´ αιθέριο κοχύλι,

που ξεπετάχτηκε μεμιάς μπροστά στα δυο μου μάτια
αγγελούφαντη ύπαρξη που αρμόζει σε παλάτια...

Γοργόνα λέω δεν ήτανε είδα τα δάχτυλά της...
κρυστάλλινο τελείωμα της σπάνιας ομορφιάς της...

Στο ένα μέτρο να θωρώ το ροζ της το μπικίνι
δεν ξέρω αν ήπια και νερό μα άγαλμα είχα μείνει...

Να βασταχτώ να μην πνιγώ ν´ αγγίξω για να γειάνω;
μέσα στη σαστιμάρα μου τί έπρεπε να κάνω;

Βάζω κι εγώ τα χέρια μου και τη σφιχταγκαλιάζω
και άθελα τα χείλη μου στο ροζ μαγιώ της βάζω...

Έτσι μαζί την τράβηξα χωρίς ισορροπία
και μπήκε κάτω απ´το νερό άτσαλα και με βία...

Αφού λοιπόν σηκώθηκε κι ένοιωσε τι συμβαίνει
ένα χαστούκι μου ´δωσε π´ ακόμα με τρελαίνει...

Την έφαγα τη φάπα μου μ´ ακόμα να συνέλθω
δε φεύγει δευτερόλεπτο στο νου να μην την έχω...

Αλλά από 'δω και στο εξής βουτιά δεν ξανακάνω
την κεφαλή στη θάλασσα μέσα δεν ξαναβάνω...

Γιώργος Μανθαιάκης