ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ

Πάνω μου σαν αρπαχτικά καπνοί σύννεφα μαύρα,
αποκαίδια αθρώπινα παντού...φωτιά και λάβρα...

Πάω μια στιγμή να σηκωθώ...θάνατος μου μυρίζει,
σε τόπο μαύρο κι άχαρο το βλέμμα μου γυρίζει...

Ο χάρος κάνει περασιά αιμοσταγής στρατιώτης,
κόβει κλωνάρια και βλαστούς κι ανθούς της πρώτης νιότης...

Γινήκανε τα κλάμματα απόηχος του πόνου
στ´ αυτιά μου και αλλαλαγμοί οργής και παραπόνου...

Μια βόμβα ακόμη έπεσε...ποιος ξέρει πόσους πήρες
στις όχθες του Αχέροντα χάρε, που κλέβεις μοίρες;

Πάνω σε σάρκες προχωρώ κι εύχομαι του Θεού μου,
μη γίνει η μέρα σήμερα επέτειος θάνατού μου,

στους δρόμους που γεννήθηκα και τράφηκα με πόνο
και που καημούς και βάσανα έχω γνωρίσει μόνο...

Ποτέ κακό δεν έκανα, είμαι καλός πολίτης,
δε θέλω θύμα να γινώ αφού δεν είμαι θύτης...

Με ποιο κριτήριο άνθρωπε την τύχη μου εσύ κρίνεις;
απλά γιατί γεννήθηκα παιδί της Παλαιστίνης;

...................................................
Γιώργος Μανθαιάκης