Η...ΞΑΝΘΙΑ (?)

Είδα στο δρόμο μια ξανθιά και είπα "τί μανάρι,
ζαχαροπλάστης σ´ έφτιαξε και έχεις τόση χάρη;"

Μπροστά αυτή και πίσω εγώ, άνοιξα λίγο βήμα,
μια τέτοια θέα εξαίσια να ´χανα θα ´ταν κρίμα...

Έλουζαν ξέμπλεκα μαλλιά σαν χείμαρροι τη μέση,
στητό κορμί και λυγερό, έτσι όπως μ´ αρέσει...

Γλυκό αλαφροκούνημα σα χάδι του ανέμου,
μου λέει ο άλλος μου εαυτός "που πας βρε χριστιανέ μου;"

"Τον πήχυ έβαλες ψηλά κατέβα λίγο κάτω,
τί να σε κάνει το μωρό; άστο παναθεμά το"...

Όμως εγώ επέμενα την πήρα από πίσω,
"κάτι θα γίνει" σκέφτηκα "μπορεί να την κερδίσω"...

Μόλις κοντά της έφτασα και πάω να προσπεράσω,
γυρνώ κοιτώ το πρόσωπο και μου ´ρθε να τα χάσω...

Άντρα μουσάτο αντίκρυσα...γύρισε με κοιτούσε,
γιατί κοιτάζω και καλά φαινόταν ν´ απορούσε...

Παντζάρι έγινα που λες απ´ την κορφή ως τα νύχια,
σκύβοντας το κεφάλι μου ψιθύρισα "βοήθειααα"...

Με την ουρά στα σκέλια μου, τα πόδια μου στ´ αυτιά μου,
έφυγα πριν να δει κανείς τα κατορθώματά μου...

Τώρα δεν πάω σε θηλυκό, άμα δε δω τη μούρη,
την πάτησα και κόπηκε με μιας και το κουσούρι...

Γιώργος Μανθαιάκης