ΣΤΟ ΜΠΑΡ...

Στ´ αυτί μιλάς και του γελάς...τί άθλια εικόνα...
κι αυτός κρατάει αγκαλιά το ακριβό σου σώμα...

Κι εγώ να στέκω σαν χαζός, εκεί στου μπαρ την άκρη,
να τρέχει απ´ τα μάτια μου σαν ποταμός το δάκρυ...

Άνοιξε γη μέσα να μπω κι ύστερα πάλι κλείσε...
έτσι κι αλλιώς προορισμός γοργός για μένα είσαι...

Εκείνη που αγάπησα και δόθηκα με πάθος,
με πούλησε γιατί ήμουνα, λέει, απλά ένα λάθος......

Κι ο φίλος μου ο παιδικός και τώρα έρωτάς της,
φαντάζει πλέον σαν Θεός στα μάτια τα δικά της...

Στου μπαρ τη σκοτεινή γωνιά, που έπνιγα τον καημό μου,
ότι αγάπησα πολύ, έγινε θανατός μου.....

Γιώργος Μανθαιάκης